Mt Everest, het hoogtepunt!

Namaste allemaal vanuit een benauwd Bhaktapur in Nepal.

Tijdje niks kunnen plaatsen, hoog tijd dus!

Moest zelf even m'n geheugen opfrissen. Las dat Shigatse de laatste plaats is geweest waar ik iets vandaan had geschreven. Vanuit Shigatse zijn we met de jeeps naar Sakya verhuisd. Sakya heeft van de buitenkant een van de mooiste kloosters van Tibet, maar ik was en ben echt kloostermoe; de binnenkant heb ik dus niet gezien. Sakya zelf is niet benoemenswaardig. 't Was er alleen wel koud en het hotel was voor het eerst echt minder, ook zo'n gevalletje "One Flew Over The Cuckoo's Nest". Sakya betekent 'huizen van grijze steen', klopte inderdaad ook wel een beetje. Sakya hebben we zaterdag verlaten om het Guesthouse in Tashi Dzom te rijden. De rit was fantastisch! Na 2 uur rijden kwamen we aan bij het hoogste punt van de reis, een pas op 5220 meter (Base Camp is 5200m). De pas heeft drie namen; Chinees, Tibetaans en nog wat. Ben ze inmiddels vergeten, waarvoor mijn excuses;). Omdat we deze dag zo goed als zeker Mount Everest te zien zouden krijgen, kregen we al kippenvel bij elke besneeuwde berg die we in de verte zagen. Overigens heel vreemd dat je op ruim 5000m geen eeuwige sneeuw kan aanraken. Helaas, vanaf deze pas was Everest nog niet te zien. Inmiddels hadden we uitgezocht wat de Tibetaanse naam van Everest was, zodat we makkelijker konden communiceren met onze chauffeur. De Tibetaanse naam is Qomolangma (spreek uit als Tsjomolangma). Tijdens de afdaling riep onze chauffeur in een keer enthousiast: Qomolangma! En gaf me toch een dot gas, wij met jeep en al het luchtruim gezocht (schrok ie zelf ook van). Waarschijnlijk was het voor hem ook heel bijzonder om 'Big E' (inmiddels door mij overgenomen koosnaam voor dit monster) te zien. Wat een geluk hebben we gehad dat we dagen dat we in de buurt van Big E waren geen wolk gezien hebben. Maar op een afstand van ruim 100km zagen we 'm dus voor het eerst, samen met de Lhotse. Gevoel wat ik niet kan beschrijven, maar laat ik het zo zeggen: de reis heb ik geboekt vanwege Mt Everest Base Camp. Van het uitzicht konden we geen genoeg krijgen. Ons werd beloofd dat het uitzicht nog veel beter zou worden als we verder zouden rijden. Na onderweg bij een restaurantje paksoi-soep en versgemaakte chips (Tibetanen zijn echte aardappelvreters) verorberd te hebben zijn we Mt Everest National Park binnengereden. Daar zijn we begonnen aan de klim van de Pang La Pas. De weg was onverhard, maar des te mooier. Moet je je voorstellen dat je een 5-tal jeeps achter elkaar door het stof ziet bijten op een immense berg (bergje voor de Himalaya). Boven op de top reden we tussen 2 heuveltjes door en links zagen we een keer een gigantisch bergmassief, waaronder 'Big E', maar nu echt heel dichtbij. Alle namen weet ik niet, maar je kon het gehele massief van Everest tot de Annapurna zien (zoek maar even op in de atlas, dan weet je hoe groot het is). Na enkele groepsfoto's hebben we de eerste 4km afdaling te voet afgelegd met 'Big E' steeds in zicht. Ik kan niet beschrijven wat een fantastisch panorama ons voorgeschoteld werd. Geloof me, de gehele afdaling heb ik met een smile van oor tot oor gelopen ('k was daarmee niet de enige). De jeeps hebben ons vervolgens naar het einde van de afdaling gereden om in het boerendorpje Tashi Dzom uit te komen. In de reisbeschrijving stond al: let op: dit onderkomen is niet zo lux als je gewend was tot nu toe. We verbleven die nacht bij een gezin dat op de bovenverdieping getracht had enkele slaapzalen te maken. Ze hebben hun best gedaan en het was gelukkig voor 1 nacht. Van het eten moesten we ook niet veel verwachten, maar dat was bovenverwachting lekker. Allerlei hapjes en een kommetje soep. De nacht was bagger, vooraf waren we gewaarschuwd voor hondenoverlast. Dat was nog zachtjes uitgedrukt. Tussen de hazenslaapjes door heb ik een halve minuut geen geblaf gehoord, de rest van de nacht waren die %$^%$%^#-beesten bezig.
Na een zware nacht en miniscuul ontbijt, bestaande uit oploskoffie en kouwe pannekoek, zijn we in onze jeeps gestapt voor het hoogtepunt van onze reis (althans voor de meesten). Vandaag reed ik mee met 'number six', wisten wij veel hoe hij heette, maar hij had een sticker met het nummer 6 achter op z'n auto staan en omdat hij de meeste pk's had stoof ie meestal in een klim iedereen voorbij en dan zei iedereen: Hey, daar gaat 'number six'. 'Number six' was i.i.g. wel de gezelligste van de 5 chauffeurs, hij deed z'n best wat in het Engels te babbelen, attenteerde mensen op mooie plekjes en had de beste en leukste variatie muziek. 't Grappige is dat als ie 's ochtends in z'n jeep stapt met een brabbel-gebed begint. Hij is minimaal een uur bezig geweest met dat gemurmel, daarna ben ik gekapt met op de klok kijken. Na ongeveer anderhalf uur rijden (we moest een stukje om een bergmassief rijden) kwamen we eindelijk oog-in-oog met 'Big E', maar nu echt heel dichtbij. We werden tot 8km van Base Camp gereden, nabij het Rongbu-klooster (hier sliep de Summum-groep vroeger, maar door de hoogte gingen sommige groepsleden 's nachts rare dingen doen;), vandaar dat we nu in het gasthuis sliepen). 't Was dus nog 8km lopen en 300m bergop. Het eerste stuk ging allemaal super, totdat we stopten om op de achterblijvers te wachten. Ondanks dat het onbewolkt was waren de weersomstandigheden voor de wandeling niet al te best. Ik kan niet schatten wat de windkracht was, maar er stond een flinke wind en omdat het rond het vriespunt was was de gevoelstemperatuur nog lager. Nadat de groep weer bijeen was gekomen kwam ik niet echt meer in me ritme, bovendien ging de hoogte parten spelen. De verzuring treedt eerder toe en als je wil drinken moet je stilstaan, want lopend lukt dat niet. Zelfs een boer laten kost op deze hoogte energie. Vervolgens begon het klimmetje, ik heb echt afgezien. Je kon nog met paard en wagen mee, maar (en dat zeg ik vol trots) dat heb ik geweigerd. Ik moest en zou Base Camp op eigen kracht halen, had ik mezelf beloofd. Na 5 x gestopt te zijn om op krachten te komen, water te drinken etc. zag ik Theo, Wilma, Lia en Dirk-Jan staan. Gelukkig bleven ze op me wachten, Theo vertelde me achteraf dat ie elke keer dacht dat ik met paard en wagen mee zou gaan, maar dat als ie achterom keek mij nog steeds stapje voor stapje tegen de wind in zag beuken. Toen ik bij ze kwam zei Lia tegen me dat Base Camp te zien was, inderdaad niet ver. De laatste 300m kreeg ik een boost en ben tegen de wind ingebeukt om zo snel mogelijk een tent, Hotel California genaamd, in te duiken voor wat warmte. Op zondag 15/10/06 om 11.45 uur plaatselijke tijd (5.45 uur in NL) had ik eindelijk Base Camp bereikt:):):)! We hadden bij Hotel California afgesproken om wat te drinken en een egg-noodle-soup te eten. Eenmaal iedereen binnen hebben we elkaar gefeliciteerd, voor de een ging het makkelijker dan de ander, maar voor ons voelde het net alsof we Everest bedwongen hadden, ook al was het 'maar' Base Camp:). Blijkbaar was er verderop een heuveltje (zeker niet meer dan 15m) waar je bovenop mooie foto's met 'Big E' op de achtergrond kon laten maken. Omdat ik niet zoveel tijd had ben ik er naartoe gerend, de laatste 5m ging ik kapot. Heel even uitgerust en toen door een Chinees (of een andere Aziaat) snel een fotoshoot laten doen.
Terug gingen we wel met paard en wagen en konden we lekker uitrusten, mits je wagen in goede staat was. In de jeeps konden we eindelijk weer wat opwarmen en via onverharde wegen, langs ravijnen, via dorpjes zijn we naar Tingri gereden. Links en rechts zag je nog steeds de achtduizenders in de verte. In Tingri verbleven in de muf hotel en ook hier hielden de honden ons wakker. De bedoeling was om 5 uur 's ochtends te vertrekken (wat nou vakantie;), aangezien ik geen horloge of wekker bij me had wist ik ook niet hoe laat ik wakker werd. Cees in inmiddels mijn trouwe wekker. Voor mijn gevoel was het kwart over vier dus heb de laatste spullen in me reistas ingepakt, tandjes gepoetst etc.. Ben vervolgens de FHM ingedoken om te wachten tot Cees zou komen, maar dat duurde zeker een uur. Was dus geen 04.15, maar 03.30 uur of zo dat ik al wakker was;).

Maandag zijn we dan rond 5 uur vertrokken om Tibet achter ons te laten. Ik denk voorgoed, want ik kom hier niet meer terug. Tibet is echt schitterend, in z'n geheel het mooiste gebied waar ik ooit geweest ben. De mensen en het landschap zijn fotogeniek. Maar helaas zijn de Chinesen aldaar een stel cultuurbarbaren. Dus wie Tibet nog es wil zien met eigen ogen, ga snel!! Bovenstaande mening is trouwens aan iedereen in onze groep toebedeeld.
Om half 8 bereikten we voor het laatst de hoogte van meer dan 5000 meter. We stopten namelijk op de top van de Tseung La Pas. Volgens Stephanie zou het uitzicht opnieuw heel mooi zijn, maar het was nog pikkedonker. Vervolgens was het voornamelijk afdalen, moet ook wel aangezien ons eerste verblijf op Nepalees grondgebied op ca. 1000m lag. In Nihalam hebben we ontbeten (ontzettend onsmaakvol ontbijt). Vanuit Nihalam (ook wel omschreven als de Poort naar de Hel) zijn we verder afgedaald. Beneden in het dal reden we alsof we door de Gorges du Ardeche reden, alleen was de rivier heftiger en de bergen om ons heen een stuk hoger dan in Frankrijk. Vervolgens kwamen we uit bij de grensplaats Zhang Mu. Welke planoloog deze plaatst bedacht heeft weet ik niet, maar ik zou nooit met hem in zee gaan. Dit dorp ligt als het ware tegen de berg aangeplakt en bestaat uit een lange slingerende straat. Ik denk dat de straat niet breder is dan 6m en daar moesten ruim 200 vrachtwagens, de inwonder, 150 toeristen enz. doorheen. Nog een Chinees slim idee: tussen 12 en 2 uur gooien we de enige grens tussen China en Nepal dicht:S. Gelukkig bereikten we nog voor twaalven met 5 jeeps de grens, de douanier gebruikte nog even z'n autoriteit door mijn paspoort dubbel te controleren en toen waren we in niemandsland. Vlak voor de Friendship Bridge, dat niemandsland met Nepal verbindt, hebben we afscheid genomen van onze 5 chauffeurs en onze Tibetaanse gids Migmar (inmiddels omgedoopt tot Mikmak) en via de brug de grens overgestoken. Opmerkelijk: 't is in een keer 2 uur en een kwartier vroeger:). China kent namelijk geen tijdszones, terwijl het zo'n groot land is.

Eindelijk in Nepal! Helemaal met idee in je achterhoofd dat het niet zo lang zou duren totdat we in een heel lux resort zouden zitten. Maar niets is minder waar: Staking van vrachtwagenchauffeurs!! Tientallen vrachtwagens overdwars op de weg. De reden waarom zullen wij toch nooit begrijpen, maar een lang verhaal kort te maken: de staking van de vrachtwagenchauffeurs ging om een collega die in elkaar was geslagen vanwege e.o.a. verplichte loterij waaraan hij niet wilde deelnemen. Hoop geblabla dus, maar de bus van het Resort stond dus niet te wachten op ons bij de douane. Met een plaatselijke bus en de bagage op het dak zijn we naar de blokkade gereden. We zijn er gelukkig gekomen, want onze buschauffeur was zekers nog geen 18:S. Middels democratisch besluit hebben we besloten om al wandelend de blokkade te passeren. De bagage werd meegebracht door wat kinderen die ingeschakeld voor de grens. Misschien konden we achter de blokkade wel een bus, jeep, ezel of wat dan ook regelen. Net toen we besloten hadden om de laatste 9,5 km dan maar lopend af te leggen kwam een persoon van het resort naar ons toe lopen. Hij stond klaar met 2 jeeps. Een beetje passen en meten, maar we pasten alle 19 in 2 jeeps. Onderweg een paar keer gestopt omdat de bagage van het dak viel (gelukkig niks kapot). Eindelijk zijn we toen bij het resort uitgekomen. Voor een goede indicatie over dit kleine paradijs kijk op www.tlrnepal.com.. Hier hebben we kunnen genieten van een overheelijke lunch en ook het avondeten was erg goed. Als ik het goed begrepen heb was het Waterbuffel Stroganoff. De volgende dag (gister dus) zou er keuze zijn uit massage, rafting, bungy-jump en nog meer. Helaas waren de blokkades nog niet gestopt, zodoende ging mijn aangevraagde massage ook niet door. Marianne en ik zijn 's middags nog de sauna ingedoken. Gisteravond nog heerlijk gedineerd met m'n groepje; pappadums en popcorn gesnaaid en de rode wijn laten vloeien. Ja ja, ik voelde me als god in Frankrijk.

Vandaag zijn we na een goed ontbijt vertrokken naar Bhaktapur, iets meer dan 15km voor Kathmandu. Nepal is echt heel apart. De route hiernaartoe was nog 100km, maar al met al hebben we er 3 uur over gedaan. Verkeer is hier heel verwarrend, helemaal omdat ze hier links rijden. De bergen zijn bezaaid met huisjes. 't Is hier in 1 keer dus heel anders dan iets meer dan 100km verderop in Tibet. De mensen, de geluiden, de kleuren. Vooral het Nepalese landschap is groener, en wat je hier ook veel ziet zijn rijstvelden, gelijk aan de sawa's in Indonesie. Bhaktapur is een levendig stadje. Om het stadscentrum binnen te komen moet je eenmalig 10 euro betalen. Met dat geld wordt de binnenstad onderhouden, gelukkig maar, want het is echt heel mooi. Net als in Tibet is het hier een genot om foto's van mensen te maken. Ook hier weer veel tempels en een heleboel ambachtstraatjes. Na een dag ben je hier wel uitgekeken. Daarom vertrekken we morgen voor de laatste ca. 15km naar Kathmandu.

Daar vandaan m'n volgende bericht!

Groetjes,
Maarten