Selamat tinggal

Goedemiddag vanuit Sanur,

Vandaag is het weercijfer nog een 7 (zojuist vernomen), vanaf morgen schijnt het de rest van de week een 2 te krijgen. Een 7, en het regent hier al 3 uur pijpenstelen... Op tijd naar NL dus.

M'n vorige verslag deed ik vanuit Yogya. Yogya heeft veel te bieden, voornamelijk candi (tempels). Naast de Borobudur heb je in Yogya ook nog de Prambanan. De eerste is een boeddhistische tempel, de tweede een Hindoestaanse. De Prambanan bezocht ik de dinsdag. 'Opa en oma' waren als verwacht ruim op tijd, dus we waren ruim op tijd bij de Prambanan. Volgens velen is de Borobudur mooier, ik vind de Prambanan mooier. Het is overzichtelijker en voornamelijk, in mijn geval dan, een stuk rustiger dan bij de Borobudur. Alhoewel ook hier attractie nummer 3 van de stad, ik dus, veelvuldig op de foto gezet moest worden. De Prambanan bestaat uit zes tempels, 3 vooraan en daarachter weer 3. De voorste zijn iets kleiner van formaat en zijn de tempels voor de vervoersmiddelen van de 3 goden Vishnu, Brahma en Shiwa. En van de vervoersmiddelen is Garuda, de Grote Adelaar. De naam van de vliegmaatschappij Garuda Indonesia is hierbij dus ook verklaard. Het complex wordt overigens nog steeds gerenoveerd aangezien de aardbeving van 2006 de tempels zwaar beschadigd heeft. Na het bezoek aan Prambanan zijn we naar het paleis van Sultan Henkie gegaan, het Kraton. Een immens paleis dat deels geopend is voor bezoekers. Ook hier veel aangesproken door voornamelijk Javaanse schoolmeisjes die met mij op de foto wilden. Ik durf te stellen dat er meer foto's van mij gemaakt zijn dan ik zelf foto's heb gemaakt. Het paleis is ook erg mooi, maar als in m'n eerdere verslag gememoreerd zitten er allemaal betekenissen achter die een westerling de pet te boven gaat. Een paar minuten verderop ligt de Tamansari, het waterpaleis van de sultan. Deze is een beetje vervallen en het was op dat moment bloedheet. Hier ook weer veel dubbele betekenissen. Na het bezoek aan de Tamansari een bezoekje gebracht aan een batikfabriek. In Indonesië zie je veel batik, geverfde doeken (schilderijen) en kleding. Het is een heel vies werkje, ze werken in de bloedhitte met een goedje waarvan ik de naam even vergeten ben... in ieder geval goed voor de gezondheid kan het nooit zijn.
Aan het begin van de middag liet ik me droppen bij Maliaboro Street. De belangrijkste winkelstraat van Yogya. De naam van de straat is afgeleid van het sigarettenmerk, maar omdat de Indonesiërs moeite hebben om dat goed uit te spreken is het verbasterd tot Maliaboro. In de straat is het stervensdruk met heel veel brommers, motoren en taxi's. Ook paard en wagen en becaks zijn hier in overvloed. Na een bakso (soep) genuttigd te hebben en de straat verkend te hebben de stadsbus genomen naar het hotel. Een beetje de ontgroening van mij als alleenstaande reiziger, in een onbekende stad de lokale stadsbus pakken. Voor een habbekrats, maarliefst 3000 rupiahs, veilig aangekomen bij m'n hotel. Overigens wel uitstappen aan de overkant van een hele drukke vierbaansweg. Het oversteken van deze weg was misschien wel spannender dan de bus pakken.

Tijdens de landing op Yogyakarta Airport had ik een rokende berg, c.q. vulkaan gezien. Dit was blijkbaar de Merapi die in 2010 nog in het nieuws was vanwege een uitbarsting. Ik had navraag gedaan of de vulkaan te bezoeken was. Op woensdag bracht Mr. Sudadi (Dadi) mij 's ochtends naar de voet van de vulkaan. Vanuit het dorpje werd ik met een aftandse jeep rondgereden in de omgeving en op verscheidene plekken werden stops gemaakt. Zo ook bij een mini-museum met allerlei spullen die de laatste uitbarsting, weliswaar beschadigd, overleefd hadden. Hier nog een foto gemaakt met m'n telefoon. De volgende stop was bij een open vlakte waar weer es heel veel schoolkinderen te vinden waren. Hier wederom veel fotoverzamelingen gekregen. Al was ik hier echt de enige buitenlandse toerist.
De vulkaan zelf rookte flink, maar voor de rest was er geen wolk te bekennen. M'n chauffeur heeft me een aantal keer álleen op de foto gezet. Vervolgens reden we terug naar het dorpje alwaar Dadi me stond op te wachten. Het bezoek aan de Merapi was eigenlijk wel m'n letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van Yogya. Op de terugweg constateerde ik dat m'n telefoon niet meer in m'n broekzak had zitten. Toch nog even teruggekeerd naar de jeep, maar niks kunnen terugvinden. Waarschijnlijk laten vallen, maar nog waarschijnlijker is ie ontvreemd... M'n gids zei dat dit wel vaker voorkwam en later tijdens de reis heb ik echt iets laten vallen en dat was duidelijk hoorbaar. Helaas... wat rompslomp extra alvorens ik de vlucht terug naar Bali had. Tijdens de vlucht gezellig een gesprek gehad met 2 mannen uit Yogya die voor werk naar Bali moesten. De mensen uit Yogya willen maar al te graag met je spreken, zodat ze Engels kunnen spreken.

Woensdagavond was ik teruggekeerd op Bali. De donderdag begin met fantastisch weer, veel zon en weinig bewolking. De ideale dag dus om naar Tanah Lot te gaan. Ik had alles klaargelegd en wilde nog even wat eten: onweer! Daar ging dus m'n kans op Tanah Lot met zonsondergang.
Voor de volgende dag had ik besloten hoe dan ook naar Tanah Lot te gaan. Weer of geen weer. Toen ik vertrok met chauffeur Kavuk was het nog lekker zonnig. Een uurtje verder zag donkere wolken, eenmaal bij de parkeerplaats bij Tanah Lot was het al even gaan regenen, maar als snel was het redelijk droog. Aldaar de tijd goed gebruikt om foto's te maken, het donderen boven me voorspelde niet veel goeds. Niet veel later vielen de eerste regendruppels, voor mij het sein om een schuilplaats te zoeken. Net op tijd binnen begon het met bakken uit de lucht te komen. Na ruim een uur en een goed gesprek werd het iets droger en ben ik nog even richting de tempel in zee gegaan, maar toen het begon te druppelen was ik er wel klaar mee. Een zonsondergang met dit wolkendek zat er niet in en ik ben teruggekeerd maar de parkeerplaats. Op de terugweg vertelde Kavuk mij over de rijstvelden bij Jatiluwih, die zouden de mooiste van het eiland moeten zijn. Zo ben ik dus de volgende dag met Kavuk naar Jatiluwih gereden en z'n woorden waren geen leugens. De sawa's die ik hier zag waren zoals ik ze me voorgesteld had: veel terrassen en groen. Echt een spectaculair uitzicht. Je kom daar ook een wandeling maken en dat heb ik dus ook gedaan. Gelukkig had ik gezelschap van 2 Canadese dames van Indiase afkomst, dat maakt e de wandeling nog gezelliger en ook wel handig voor fotomomenten. Tussen de sawa's waan je je een heleboel jaren terug in de tijd. Rijst wordt nog geoogst met een sikkel en ossen trekken de landbouwmachines vooruit.
Onze reis vervolgden we richting Ubud, een stad midden op Bali. Dit is een artistiek stadje. De sfeer is Indonesisch met een Europees tintje. Eigenlijk was ik daar veel te laat gearriveerd en doordat er een lint van een file door het stadscentrum liep werd het nog later. Veel van de stad heb ik (helaas) niet gezien. Aangezien het aan het eind van de middag was en er de dagelijkse (onweers)bui in aantocht was weinig gezien en gelukkig op tijd in de auto gestapt en teruggekeerd naar Sanur. Ubud moet ik maar bewaren voor een volgende keer.

De afgelopen 2 dagen echt slecht weer hier, dus veel gedaan? Nee. Straks de koffer gereedmaken voor vertrek morgenmiddag.
Het is en was mooi, maar het is ook goed zo.

Een volgend verslag weer vanuit een ander land (Met of zonder telefoon ;)).

Groetjes,
Maarten