Hoe word ik miljonair?

Vanuit een broeierig Kathmandu opnieuw namaste gewenst.

We zijn dus inmiddels (en eindelijk) op onze laatste bestemming terechtgekomen: Kathmandu. Gisterochtend hebben we rond 9 uur Bhaktapur verlaten en na een ruim uurtje zijn we 16km verderop in de wijk Thamel aanbeland. Inderdaad in 1 uur liefst 16km! Het verkeer hier is echt debiel en ik word er helemaal gek van. Goede top als je rijk wil worden: vraag in Nepal voor elke keer dat er getoeterd wordt een rupee (bekend van de roepie-roepie-vogel), da's omgerekend wel 1 eurocent, verblijf hier 1 dag. Wedden dat je miljonair wordt. Er gaat geen 10 seconden voorbij zonder getoeter. Dat er (bijna) geen ongelukken gebeuren is een wonder. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik zondag weer thuis ben. Je wordt hier echt gestressd, zeker vergeleken met de serene rust van The Last Resort (hebben jullie al gekeken?).
In Kathmandu zelf hebben we Durbar Square bezocht (betekend iets van Paleizenplein). Op Durbar Square is ook de wereldberoemde Kumari te vinden. Kumari is een klein prinsesje, die zich in 1 keer in de zoveel tijd aan het raam liet zien. Als ik het goed begrepen heb is ze een soort offering aan e.o.a. boeddhistische god. De weg er naartoe loopt ook door Thamel, gigantisch druk dus. Als je last van claustrofobie hebt kun je hier beter niet naartoe. Verder kan je beter niet kijken in de kraampjes, voor je het weet staat zo'n verkoper bij je: 'Giv' me good price!'. 't Is niet zo dat ik het hier niet naar m'n zin heb, maar je wordt er wel gestoord van. De volgende keer dat ik in Nepal ben start ik hier, dan is het misschien wel leuk. Op zich geniet ik wel van de drukte, maar om ergens te komen....
Op de terugweg zijn we een andere route gaan wandelen. Onderweg kwamen nog een prachtige tempel tegen en een klooster met een aantal spelende kindermonniken. Hier was het tenminste wel normaal en hoefde je ook niet te betalen voor entree of foto (want daar zijn ze hier goed in). Nee, hier hebben we op ons gemak kunnen rondkijken en 't was in een keer ook veel mooier. Bij deze tempel bevond zich ook de grootste gebedsmolen die we tot nu toe gezien hebben. Ik schat ca. 5m hoog en een diameter van 1,5m.
Vanochtend hebben we redelijk uit kunnen slapen (half 9 of zo). Daarna hebben we de taxi genomen naar een tempel waar lijkverbrandingen te zien zijn. Zo'n taxirit door deze drukte vond ik wel grappig. We hebben de taxichauffeur dan ook uitgelegd dat deze manier van rijden wij in Nederland niet gewend zijn. Hij vertelde ons dat het nu ook ontzettend druk was, omdat de Nepalezen zelf ook holiday hebben. I.i.g. waren er 3 dagen 3 verschillende feesten/festivald. Vanavond start het lichtfeest: diwali. Dan schijnt dat in heel Nepal de kaarsjes schijen. Ben benieuwd. De lijkverbranding gaf mij een dubbelgevoel. 't Is openbaar dus is er niks mis mee, maar je staat wel te kijken naar een familie die afscheid neemt van hun dierbare. Maar als je bedenkt dat er verkopers zijn die proberen een slaatje te slaan uit deze toeristische trekpleister heb ik er minder moeite mee. Op zich het kijken naar de verbranding deed me niks. Het was overigens wel lang wachten, de familie was eerst nog met een ritueel bezig en na een uur met de volgende, dacht je dat het eindelijk begon kwam weer het volgende ritueel. Na, denk ik, tweeenhalf uur wachten begon het dan eindelijk. De ceremonie eromheen vond ik wel mooi. Toen eindelijk het vuur werd aangestoken, sorry voor mijn sadistische opmerking, was ik wel opgelucht. Je hebt hiervoor wel de hele tijd zitten wachten in de brandende zon (wie zal er nu bruiner zijn?;)).

Zojuist ben ik begonnen met m'n tas in te pakken: paspoort kwijt! Ik was er heilig van overtuigd dat ie in mijn jaszak zat. Niet dus! Mijn reistas over het bed uitgestrooid, alle kleren nagekeken, zonder enig resultaat. Zweet stond al overal waar je het niet wil hebben. Vervolgens mijn fleese-trui nagekeken, ook niet. Inmiddels had ik m'n jas aangetrokken om naar Stephanie te gaan, toch nog maar es goed alles navoelen. Gelukkig zat ie inderdaad in m'n jas, maar in een zak waarvan ik het bestaan niet wist. Ik ben dus echt opgelucht, anders zat ik nu niet in een intetnetcafe, maar op het Nederlands consulaat (ben ik bang).

Strakkies, over 2 uur gaan we met de groep uiteten en afscheid nemen van onze reisleidster. In een eerder bericht was ik nog niet zo blij met haar, maar na de situaties (zie de ziektes van mij en anderen) moet ik mijn mening bijstellen. Ze stond altijd voor ons klaar, ik weet nu wat we aan haar gehad hebben. Het restaurant is hier 100m verderop, om daar omver 2 uur te zijn vertrek ik nu maar;).

Groetjes,
Maarten

By the way: de juiste, danwel mooiste vertaling van 'namaste' is 'gegroet is de god die in u leeft', is ie mooi of niet?