PARBO Dat n'a biri

Hallo allemaal!

Paramaribo calling. Om te beginnen het is hier +30 graden, bij jullie? ;)

Ik heb vorige week donderdag een goede vlucht gehad, enkel een uurtje vertraging. Na al dat gereis voor het eerst in een 747 gevlogen (anders? niet veel, maar toch). Onderweg prima vermaakt met wat films en KLM had goed 'gekookt', wat dat betreft perfect. Af en toe gebabbeld met het oudere stel naast mij, althans zij meer met mij. Allemaal dingen die ik zou en moeten zien, hahaha. Erg schattig. Helaas ben ik zo dom geweest om op Schiphol mijn simlock te vergrendelen, dus ik kon niemand sms'en of bellen. Gelukkig heb ik sinds vandaag alles weer ontgrendelt.

Op Pengel aangekomen kwam ik in warme lucht aan, ik wist even niet wat ik voelde ;). Bij de douane ging het niet zo snel, zeg maar gerust l-a-n-g-z-a-a-m. Kostte ruim een uur voor ik eindelijk bij de bagageband stond. Gelukkig kon ik mijn reistas snel van de band afhalen en stond Lelita me op te wachten in de aankomsthal. Een vriend van haar, Edje, heeft ons naar Paramaribo gereden. Dat is nog echt een flink eindje vanaf het vliegveld. Maar 's avonds met de zwoele lucht raampje open en de nieuwe geuren is dat geen straf. Onderweg nog even een stop gemaakt om de eerste Surinaamse kennismaking met voedsel mee te maken: een kokosijsje van Fernandes en de Parbobier. Beiden zijn niet te versmaden. Bij Jane, de nicht van Lelita, aangekomen stond een bord Surinaamse bami voor me klaar. Ook ontzettend lekker. Daarna snel naar bed, want de volgende ochtend zou een busje ons komen ophalen voor onze trip naar het buitenland.

Wij zijn aanbeland bij de volgende ochtend;). Inderdaad stond er een busje klaar met vrienden en familie van Lelita. Elk jaar met pasen trekken ze met een grote groep ergens naar toe om lang weekend te vieren. Ons verblijf lag niet heel diep in de binnenlanden, maar het was toch nog een eindje rijden. Drie bussen, 2 vol met mensen (stuk of 30) en een voor de bagage. De route ernaartoe was zo ongeveer gelijk aan die ik de dag ervoor had gereden van Zanderij naar Paramaribo, maar nu bij daglicht. Tussen Zanderij en Paramaribo ligt de immens lange Indira Ghandiweg. Deze voor een groot stuk afgereden, daarna op weg naar Atjonie. Op de route was een stop gepland bij een snackbar nabij de Paranam Olieraffinaderij. Hier maakte ik kennis met de Surinaamse lekkernij teloh. Teloh is opgekookte cassave dat daarna gefrituurd wordt (soor van dikke frieten). Daarbij zat tri (gedroogde garnaaltjes) en een kippetje, Surinamers eten alles met kip. Natuurlijk mocht de peper, dat wij sambal noemen, niet ontbreken. Het is inmiddels wel een van mijn favoriete gerechten.
Vanaf deze snackbar een lange weg afgereden en vervolgens rechtsaf de binnenlanden in over een vrij nieuwe weg, op weg naar Atjonie. In de bus maakte ik alvast kennis met Siegfried, die voor 50% zin en 50% onzin praat ;). Surinamers praten veel over seks, maar het is een grote vraag waarom er meer Nederlanders dan Surinamers zijn, hahaha.
In Atjonie lagen 3 boten voor ons klaar waarmee we over de Boven-Suriname-rivier naar ons verblijf zouden varen. Het tripje zelf duurde ca. 45 minuten en was echt waanzinnig mooi. Sowieso is varen in het binnen- of buitenland erg mooi, het geeft mij een gevoel van nederigheid: niemand kan je iets doen en er zijn niet zoveel mensen die vanuit jouw perspectief zo op deze wijze kunnen meemaken.
Ons verblijf heette Knini Paati en wordt gerund door Nelson. De huisjes zijn ietwat primitief en eigenlijk te klein voor zo'n grote groep mensen, maar verder was het perfect. Niks te klagen, en zeker niet over het eten. Elke dag stonden er minimaal drie maaltijden klaar, een van de nichten van Lelita had deze trip geregeld en stond iedere dag klaar om overheerlijke gerechten klaar te maken. Het was veelal de Hindoestaanse keuken, maar daar is echt he-le-maal niks mis mee. Petje af. In de vier dagen tijd op Knini Paati, dat een eilandje midden in de rivier is hebben we kleine tripjes gemaakt. Op zaterdag een bezoek aan 3 dorpjes langs de rivier: Ladoani, Jaikonde en Nieuw-Aurora. Best interessant, Nelson vertelde over de leefwijze van de mensen daar. Op zondag bracht Nelson ons met een bootje naar de overkant van Knini Paati waar een klein zijriviertje was. Dit riviertje had ik al ontdekt, midden in de bossen. In deze bossen hebben een wandeling gemaakt, dit gebied was ooit grondgebied van zijn voorouders. Het bos is een secundair bos, ooit was het voor een grootdeel gekapt en nu was er dus nieuwe begroeiing. We hebben kennisgemaakt met de boekoe-boekoeboom, simpelweg de telefoonboom. Deze boom wordt door de locals gebruikt indien ze verdwaald zijn. De boom is enorm hoog en als je er met een kapmes opslaat dan klinkt de boom zeer hol. Vreemdgenoeg is de boom niet hol, maar geluid geeft het zeker. Verder nog de lopende palm gezien, verwacht niet dat deze palm weg sloop op het moment dat we aankwamen. Nee, de palm zoekt de zon op. Dus als een andere boom in het zonlicht van de palm gaat staan dan laat de palm een van de wortels los en creeert deze een nieuwe. Volgens Nelson 'loopt' de palm circa anderhalve meter per jaar. Voor de rest hebben we heerlijk awara's en maripa's gegeten. Lelita had me al wat awara's gegeven. Het is een harde oranje vrucht met een noot erin. Het is de bedoeling om het vuchtvlees eraf te bijten en vervolgens te kauwen en het sap ervan door te slikken. Smaakvol ja, handig nee. De maripa's zijn andersoortige noten. Ik heb inmiddels meer vitamines op dan het afgelopen jaar;).
Zoals gezegd Knini Paati ligt midden in een rivier. Knini is afgeleid van het Saramaccaanse woord voor knie (in principe dus hetzelfde) en paati is een verbastering van prati dat eiland betekend. Het eilandje ligt tussen stroomversnellinkjes in, soelas genoemd. In die soelas is het heerlijk vertoeven. Vooral as je een punt hebt waar je je voeten op kan zetten dan heb je een gratis massage door het water dat bulderende langs je lijf raast. Echt een aanrader als je naar Suriname gaat: soelas in het binnenland. Voor de rest vind je er aardig wat hagedisjes, alhoewel ze volgens Jane anders heten. Hoe dank als ze stokstijf stil gaan staan voor je dan is het wel makkelijker fotograferen :D.

Maandagavond kwamen we na een flinke reis weer terug bij Jane. Lelita has zelf teloh met pindasambal gemaakt. Dat hadden we wel verdiend. Ik weet nu hoe ik zelf teloh kan maken, dus dat houd ik in m'n achterhoofd als ik ooit in de toekomst weer eens thuis ben... ;)

Gisteren Paramaribo centrum bezocht. Met de bus ernaartoe is al een beleving op zich. De busjes herken ik uit het straatbeeld van Nepal en ook in Oeganda. Een prachtig systeem waarbij iedereen achteraan sluit en de buschauffeur onthoudt wie wel en wie niet betaald heeft. En je kan overal in- en uitstappen waar je wil.
In de stad ben ik afgepeigerd door Lelita en Jane. Veel kilometers gelopen. De Surinaamse kathedraal bezocht, die is echt ontzettend mooi. Het gehele bouwwerk is van hout gemaakt. Echt indrukwekkend.
Natuurlijk mag een bezoek aan Fort Zeelandia niet ontbreken, dus ook dat hebben we bezocht. Plek met historische lading, als je niet weet wat dan ontbreekt er iets aan je opvoeding :O. Daarna langs Waterkant naar een plek gewandeld die je nergens ter wereld tegenkomt. In Paramaribo vind je namelijk een joodse synagoge naast de islamitische moskee. De moslimbevolking van Suriname had gevraagd aan de joodse bevolking of zij naast de al bestaande synagoge een moskee mochten bouwen... schitterend toch. Het straatbeeld is sowieso een smeltkroes van alles en nog wat. Vlakbij de moskee en synagoge hadden we nog gegeten bij een Indiaas restaurantje. Toevallig heb ik het boek 'Ik ben een New Yorker' van Twan Huys gelezen dat gaat over de smeltkroes van bevolkingsgroepen en geloofovertuigingen in the Big Apple. Wat dat betreft is Paramaribo een miniatuurversie ervan.

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Fort Nieuw-Amsterdam in het district Commewijne. Dit fort is een openlucht museum en wordt onderhouden door een Nederlander. Lelita en Jane zijn hier vaker geweest en zij zien hoe het gebied telkens meer opgeknapt wordt. Vanaf de dijk bij het fort is te zien hoe de twee rivieren de Suriname en de Commewijne in de Atlantische Oceaan stromen. Het weer is nog steeds aangenaam en ik begin een klein beetje op een kreeft te lijken... heerlijk die zon.

De Groeten uit Paramaribo
Maarten