Mas mas mas

Wederom vanuit de Shinkansen hier jullie culinair recensent.
Man, man, man, of mas mas mas (dat is 1 woordje dat je de hele dag hoort) wat een fantastisch land is Japan. Cultureel, natuur en culinair één groot hoogtepunt. Ik las even terug dat ik gebleven was bij een eventueel bezoek aan de WK volleybal, nog zo’n hoogtepunt. Kaartjes bestellen is wat ingewikkeld, maar uit eindelijk hebben we een dagkaart kunnen bemachtigen voor 4 wedstrijden. Eerst en passant nog stukje Duitsland tegen Dominicaanse Republiek meegepakt, daarna waren onze dames aan de beurt. Blijkbaar was het aantal supporters door ons tienen verdubbeld, een stelletje dat de dames volgt tijdens het WK vertelde ons dat ze samen met nog 4 mensen alles gezien hadden. Voor de rest waren er nog wat een aantal familieleden en officials van de Nevobo. De dames lieten de Serviërs alle kanten van het speelveld zien. Heel gaaf om zoiets ver van huis mee te maken. Na deze wedstrijd stond Japan-Brazilië op het programma. In de aanloop naar het begin van de wedstrijd werd het alsmaar verder vullende stadion opgewarmd: eerst met een liedje voor Japan. Simpel ritme van 1, 2, 3, 4, 5, 6 NIPPON! torn dat eenmaal onder de knie was een deuntje voor alle speelsters gevolgd door hun naam. Persoonlijk vond ik de volksliederen zeer indrukwekkend, het bombastische van Brazilië en daarna een muisstille hal bij dat van Japan, heel sereen. Het rustige was er snel van af nadat Japan het eerste punt scoorde: oorverdovend kabaal. Bij 2-0 in sets verlieten we het stadion in de veronderstelling dat Japan wel klaar zou zijn; uitslag 3-2 voor Brazilië.

De dag erna hebben we enkele hoogtepunten van Kyoto bekeken, voor deze stad heb je meer tijd nodig. Vanuit ins hotel, dat overigens in de saaiste buurten van Kyoto ligt, een kleine wandeling naar de Inari Fushimi gemaakt. Dit is een pad naar een tempel waar je onder duizenden scharlaken torii, poortjes, loopt. Je loopt er niet alleen, toch is het gelukt om enkele foto’s te maken zonder toeristen. Flinke tochtje, redelijk wat geklommen. Eenmaal terug nog enkele tempels aangedaan, waarvan de Sanjusangen-do de meeste indruk maakte. Hier bevinden zich 1001 gouden boeddhistische beelden. Helaas streng verboden om foto’s te maken. Op de route buitengewoon heerlijk geluncht, adres kan ik jullie aanraden, maar m’n kennis van de Japanse taal is voor dat betreft te gebrekkig. Ongetwijfeld is het iets met dori, dat is namelijk straat in ‘t Japans. We hadden alle zes een eigen box, alles zorgvuldig gevuld met de stukjes tempura, gekookte of gebakken vis, schilderachtige ingelegde groenten en een verrukkelijke bouillon. Echt subliem, moeten er nog meer superlatieven gebruikt worden?
Uiteindelijk eindigden we bij de Kiyomizu-dera, een houten tempel gesteund door pilaren bij de helling van een berg. Hier hadden we uitzicht op een mooie zonsondergang over Kyoto met in het midden de opvallende Kyoto Tower (misschien dat we die vanavond nog gaan bezoeken).
Nadat de zon onder was gegaan, stukje gewandeld door de aangrenzende winkelstraat die aanmerkelijk minder druk was dan op de heenweg. Hier heb ik in fonetisch Japans m’n naam laten ingraveren op chop sticks. Vervolgens mooie stukje gelopen richting de wijk Gion welke volgens onze reisbegeleidster bekend staat om geisha’s. De personen die de excursie door Gion deden hebben geen geisha gezien. Iets buiten de wijk, op zoek naar een tentje voor wat eten en iets meer te drinken zagen we meerdere geisha’s. Opvallend genoeg hadden ze niet al te veel moeite dat ze werden gefotografeerd. Vanuit de Irish pub waar we uiteindelijk belandden hadden we zicht op één of andere club waar geisha’s in en uit liepen.

De zaterdag stond in het teken van ons bezoek aan Nara. Na een treinloze dag namen we lokaal stoptreintje naar dit toeristische trekpleister. In Nara staan, hoe kan het ook anders, een aantal tempels. Daarnaast staat het bekend om haar vele hertjes, die uiteraard heilig zijn. Een bezoek aan The Great Buddha Hall kon niet ontbreken. Daar is ons groepje direct naar toe gelopen. Die keuze hadden meerdere, veelal Chinese, toeristen ook gemaakt. De route was bezaaid met hen en met herten. Één hert vond het nodig om me in de kont te bijten, tijd voor #bambitoo. Het moet gezegd de boeddha is heel groot en ook indrukwekkend. In een boog moest je er omheen lopen. Daarna was het plan: even wat eten en drinken als lunch en dan snel de trein terug richting Kyoto voor een sake proeverij. Het liep anders, we hadden een restaurantje-aan-huis uitgekozen. Het uitserveren duurde vrij lang, de één had het eten al op voordat de ander zijn/haar gerecht kreeg. Al met al: geinige ervaring. Op de rit terug nabij Fushimi district uitgestapt om de sake proeverij te zoeken, deze zat in een lange overdekte winkelstraat die je binnenliep bij een spoorwegovergang die per uur meer dicht dan open was. Heel bizar. Ook was het bijzonder om te proeven dat er zoveel verschillende smaken terug te vinden zin, kruidige sake, sake met smaak als een Franse witte wijn, neutrale smaken etc.. Per persoon kregen we 3 glaasjes met de gekozen sake-smaak. M’n rechterbuurman was een Japanner waar ik een gesprekje mee had, hij in gebrekkig Engels, ik in gebrekkig vloeiend Japans. Hij was onder de indruk dat we naar het volleybal geweest waren. Onze meiden wilden nog een rondje, ik wilde nog es takoyaki eten. Die was genoeg te vinden in de straat. Mark en ik hadden een zaakje na de spoorwegovergang gevonden, bakje gevuld met 6 bolletjes. Natuurlijk terug richting winkelcentrum gingen de spoorbomen weer dicht, tijd om de stokjes erbij te pakken en de takoyaki te proeven. Onhandige dingen zijn het en eenmaal in de mond gloeiend heet. In de tussentijd waren minimaal 6 treinen gepasseerd alvorens we weer aansloten bij het dronken deel van ons 6-koppige splintergroepering. Na een burger bij de Japanse variant van McDonalds Mos Burger genaamd in het donker even wederom de inari fushimi bezocht. Fototechnisch lukte het niet om nog mooie foto’s te schieten.
Een bezoek aan Kyoto Railway Station Building is zeker een aanrader. Het is kolossaal en architectonisch een juweeltje. Op de bovenste verdieping, die te bereiken is via diverse ellenlange roltrappen, bevindt zich een galerij met uitzicht op Kyoto centrum en uiteraard de Kyoto Tower en diverse zaakjes met ramen (noedelsoep). Jullie begrijpen dat ik deze natuurlijk uitgeprobeerd heb: lekker.

Inmiddels is het bijna 20 uur geleden dat ik dit verslag begonnen ben. Nu ga ik iets schrijven over Himeji, op de terugweg van Himeji was ik gestart met schrijven :).
Himeji, een bezoek aan deze stad doe je voor het gelijknamige kasteel. Voor deze reis had ik dit op m’n lijstje gezet. De rest van mijn groep had deze dag andere plannen dus had ik me aangesloten bij het dagprogramma. Met de shinkansen een uurtje reizen en bij het verlaten van het station zie je het kasteel aan het einde van een lange brede boulevard. Bij de hoofdingang word je verwelkomd door nep-ninja’s, dat haalde het geheel voor mij al naar beneden. Het kasteel zelf is fotogeniek, qua weer hebben ook echt heel veel geluk. Binnen in het kasteel zijn we aan één zijde naar boven gegaan (schoenen uit uiteraard). Eenmaal boven was er voor het eerst interieur: een soort altaartje. Voor de rest een krappe bedoeling, teveel bezoekers voor een te kleine ruimte. Daarna via de andere zijde steil naar beneden. Vervolgens eventjes door kasteeltuinen geslenterd, prachtig in Japanse stijl.

Gisteravond een hotpot-restaurant aangedaan. Het moest wel goed zijn, want er stond een wachtrij van Japanners. Twee meiden probeerden hun best te doen om een gesprek met ons aan te knopen, maar ze schaamden zich voor hun Engels en toen durfden ze niet meer. Op zich gaat communiceren hier best goed, het wordt gewaardeerd als je een paar woordjes Japans spreekt. Zelf mompel ik wat en zeg ik mas, lijkt tenminste Japans. En anders pakken ze hun telefoon erbij voor een vertaler, dat levert soms komische vertalingen op. Zo liet een serveerster in een yakitori-restaurant de vertaling zien: can you eat 9 nude pieces. Toen ze een sake op rekening van het restaurant kwam brengen kwam ze lachend aan gestrompeld, flesje op tafel, telefoon in de hand: I serve you in secret. Prachtig.

Ik ga er een eind aan knopen, dadelijk een stukje reizen met treinen. Daarna wandelen langs dorpjes om bij onze minshuku, een herberg, uit te komen.

Fijne morgen nog. Tot volgend verslag!

Maarten