Japan, heel erg ontzettend veel bedankt

Om maar met de deur in huis te vallen; ik ben in een hoop wereldsteden geweest: Rio de Janeiro, Dubai, Beijing, São Paulo, Parijs, Kaapstad, Londen, Utrecht niet te vergeten... maar nu voel ik me pas echt in een metropool. Tokyo is een overweldigende stad, elk stukje grond is gevuld met bebouwing, of het nou een prachtig aangelegd park is of een winkelstraat, woningen, woontorens of één van de honderden treinstations. Een enorm contrast met de plek die nog bezocht moest worden toen ik m’n vorige verslag eindigde. Afgelopen dinsdag hebben we die andere mooie stad Kyoto verlaten per Shinkansen. Na een ruim halfuur reizen een overstap gemaakt op een lokale trein die ons naar steeds meer landelijker Japan bracht. In het dorpje Nagiso stapten we uit. Voor de 2 dagen die volgden moesten we een rugzak met genoeg spullen voor een overnachting meenemen, onze koffers werden per koerier naar ins hotel in Tokyo doorgestuurd. Vanuit Nagiso zijn we via het dorpje Tsumago naar Magome gelopen. De route werd bestempeld als rollatorpad en de gehele route die we die zouden afleggen zou circa 2 à 3 uur in beslag nemen inclusief stops. Achteraf gezien iets te voorbarig. Deze route is een oude postroute met een 69-tal dorpjes die nadat de treinen in de 19e eeuw werden geïntroduceerd floreerden, daarna geraakten ze in verval. Halverwege vorige eeuw klopten de bewoners zelf bij de overheid aan om aan te geven welke historische waarde deze dorpjes hadden, langzaam trok door het opkomende toerisme de lokale economie weer aan. Na een ruim uur wandelen arriveerden we in Tsumago, in een restaurantje een paar lokale lekkernijen als gohei mochi, een soort van gebakken rijstbal met een kleverig sausje, gegeten. Aangezien er werd verteld dat er in overnachtingsdorp Magome weinig te doen was, de route vrij simpel zou zijn en omdat het regende zijn we even blijven hangen. Tsumago zelf is pittoresk, ouwe huisjes zijn opgeknapt en wat handwerkwinkeltjes. Gelukkig was het allemaal nog redelijk puur. De route naar Magome was schitterend, maar wel bezaaid met steile hellingen, bospaadjes, een aantal watervallen. Over de natuurschoon niks te klagen en de route was zeer duidelijk aangegeven. Om 5 uur, bij zonsondergang, arriveerden we op het heuveltje boven Magome. We werden verwelkomd door een speeldoosachtig geluid dat aangaf dat het 5 uur was, een bijzonder moment. In Magome waren de minshuku’s, kleine herbergjes, verspreid over het dorp. Onze reisgroep was verdeeld over 4 huisjes. De mijne was nog een behoorlijk eind buiten de dorpskern, in het donker niet zo makkelijk te vinden als de minshuku alleen een vermelding in het Japans boven de deur heeft hangen. Gelukkig hadden we deze redelijk snel gevonden. De gastvrouw was al bezig met het bereiden van ons avondeten. In de tussentijd kon ik m’n bed opmaken in m’n uit de kluiten gewassen klerenkast. Om half 7 werden we verzocht de ruimte te betreden waar het eten uitgeserveerd was, de slippers die we binnenshuis aan moesten uit natuurlijk. Een overdaad aan heerlijke gerechtjes was voor ons gemaakt; een visje, tempurahapjes, rijst, een hotpotje, allerlei ingelegde groenten, misosoepje, een kopje gestoomd ei en vast nog iets dat ik vergeten ben. Het ontbijt de volgende ochtend was idem dito enorm gevarieerd, alleen een mootje zalm om half 8 ‘s ochtends viel me wat tegen. De avond in de minshuku werd, hoe kan het ook anders, gevuld met sake.
Dinsdags na het ontbijt de taxi gepakt om tijdig de lokale trein naar Matsumoto te pakken. De rit duurde circa een uur, al razend door de dalen en valleien van de Japanse Alpen. Geen straf met enkele besneeuwde bergtoppen in de verte. Volgens programma hebben we in Matsumoto het kasteel bezocht: Matsumoto Castle. Het kasteel heeft de bijnaam Het Kraaiennest vanwege de zwarte kleur. Het kasteel is minder imposant als dat van Himeji, maar van binnen wel interessanter doordat een expositie was. Eenmaal buiten het kasteel kwamen we de rest van onze groep tegen, die 2 uur later vertrokken waren. Ons groepje had unaniem besloten eerder te vertrekken om Iers meer tijd in Tokyo te hebben. Vanuit Matsumoto reden we naar Nagano, bekend vanwege de Olympische Winterspelen van 1998. Van daaruit de Shinkansen genomen Nasr Tokyo met - voor jan doedel - gereserveerde kaartjes aan de linkerzijde. Ons was verteld dat Mt. Fuji aan de linkerkant bij goed weer zichtbaar zou kunnen zijn. Nou was het weer na Nagano erg betrokken en zaten we ook nog es niet op het desbetreffende Shinkansen-traject... Fuji was bepaald niet in de buurt.
Een goed uur rijden alvorens de eerste voorsteden van Tokyo opdoemden. Naarmate we dichterbij het centrum kwamen hoe hoger de bouwwerken. Op Tokyo Centraal een andere lijn gepakt die onderhand voor de deur van ons hotel stopte. Gelukkig waren de koffers er al, dus even inchecken, opfrissen na een nacht in een primitievere leefomgeving, omkleden en hapje eten. We hebben niet te moeilijk gedaan, Tokyo is bezaaid met goede eetgelegenheden. Het restaurant aan de overkant van ons hotel had ontzettend lekkere sashimi, alleen bestellen c.q. uitleggen wat je wil in het Engels is toch vrij lastig. Volgens Japans gebruik deel je je eten, dus 6 dezelfde bestellingen is voor hen zeer vreemd. In de avond zouden we karaoke gaan doen, maar helaas was er 1 niet fit. Van uitstel komt afstel zegt men en dat klopt in dit geval. Een kort bezoekje aan de pachinko hal, de Japanse versie van een gokhal, naast ons hotel leverde al bijna gehoorschade op. Wat een pleurisherrie!
De eerste volle dag Tokyo nuttig besteed. Eerst in de buurt van station Harajuku een goed ontbijtje gescoord en daarna doen winkelstraten gewandeld om via een omweg terug te keren bij Harajuku Station. Bij de station heb je goed uitzicht op het oude zwemstadion van Olympische Spelen van 1964. In het naastgelegen Yoyogi Park bevindt zich de Meiji Tempel. Op de weg er naartoe kwamen we enkel traditioneel geklede jongetjes tegen. Een vader van een passerend gezin sprak ons geïnteresseerd aan waar we vandaan kwamen en zo, toen wij vroegen waarom hun zoontje zo prachtig gekleed rondliep vertelde hij dat z’n zoon 5 jaar geworden was en dat een bezoek aan deze tempel bij de ceremonie hoorde. Vader en moeder en moeder waren ook netjes in jurk en pak, verder liep er een huisfotograaf mee. Het maakte het voor mij ook makkelijker om een aantal, zeg maar gerust veel, foto’s te maken. Op het complex voltrokken er meerdere ceremonies, ook ouders met pasgeborene en opa en oma erbij. Het feit dat deze vader ons aansprak en dit vertelde gaf enorm veel cachet aan dit bezoek aan Meiji. Een extra hoogtepuntje.
Vervolgens een kort ritje met de trein voor een bezoek aan de Tokyo Metropolitan Governmental Building. Dit is een overheidsgebouw met 2 hoge torens, waarvan er één deze dag pengesteld was voor toeristen. Met een lift werden we razendsnel naar de 45e verdieping gebracht. Vanaf deze verdieping heb je uitzicht over de stad. Hier zie je hoe immens groot de stad is, in elke windrichting tot aan de horizon bebouwing. De beste view had je vanuit een restaurant die je alleen kon bezoeken als je iets nuttigde, omdat het lunchtijd was hebben we dat aanbod maar aangenomen. Vanaf deze plek heb je het beste zicht op de Tokyo Sky Tree, welke lijkt op de Eiffeltoren.
Eenmaal beneden rustig aan een stukje gewandeld richting één van ‘s werelds beroemdste kruispunten: Shibuya Crossing met een zebrapad overdwars. Hier waren we rond schemering, met de neonreclame een heel mooi gezicht. Zelf moesten we net als alle toeristen met camera in de aanslag oversteken, anders ben je er niet geweest. Aan de overkant was een winkelcentrum waar je boven op een balkon het tafereel van bovenaf kon zien. Vreemd genoeg lijkt het van bovenaf veel minder druk dan als je er zelf middenin loopt.
Nabij het kruispunt een restaurantje gevonden waar je zelf je eten moest klaarmaken. De meesten hadden yakisoba, gebakken noedels. Na het avondeten splitste ons groepje, de helft richting hotel/bar. De andere terug naar Tokyo Metropolitan Governmental Building. Eventjes terug voor Tokyo by night. Echt schitterend al die lichtjes. Vanuit het restaurant met een Japans whisky’tje genoten van het uitzicht.
Donderdag besloten we de stad te verlaten, een treinreisje naar Takaosanguchi voor een bergwandelingetje naar de top van Mt. Takao op 599 meter. Bij goed weer zouden we Mount Fuji kunnen zien, maar het was bovenop heel erg betrokken, dus de berg was foe...... Op de top waren veel schoolklassen, allen aan het lunchen. Heel grappig gezicht om ze allemaal in hun uniformpjes te zien, compleet met dezelfde kleur petjes. Één klein meisje durfde het gesprek aan te gaan, verder dan Hello kwam ze niet, maar het was zo aandoenlijk. Een oudere man begon ook een gesprekje. Fotoboekjes met alle buitenlanders die hij naar Mt. Takao had begeleid werd tevoorschijn getoverd. Hoe kom je van zo’n gesprek af?