Tico Tico

Pura vida vanuit een overweldigend mooi Costa Rica. Op het moment van schrijven zijn we in Tortuguero en gaan we morgen verder richting de Arenal vulkaan bij La Fortuna.

Om het een beetje chronologisch te houden begin ik met de reis naar Costa Rica. Kort maar krachtig: goede vlucht met KLM naar Panama, waar een groot deel van de groep samen kwam. Vanuit Panama een korte vlucht naar San José, alwaar onze tour guide Mario ons welkom heette. Mario heeft nu al indruk gemaakt, goed in het scheppen van verwachtingen e.d. en kan buitengewoon gepassioneerd over zijn Costa Rica praten. Tot aan Tortuguero hadden we José als chauffeur, grappenmaker eerste klas en groot groot groot voetbalfanaat.

Zaterdagochtend, wat als meer dan een week geleden lijkt, een voorstelronde gedaan zodat we elkaar beter leren kennen en Mario weet wat we graag zouden willen doen en zien. Daarna een rondleiding gehad door het centrum van de stad, zeer compact en geen citytrip waardig. De lokale overdekte markt was wel leuk om te bezichtigen. Vervolgens heb ik met de singles een bezoek gebracht aan het Museo Nacional. Veel ruimtes waren dicht en de vlindertuin had welgeteld één vlinder, maar goed anders had het wel vlinderstuin geheten ;).

Zondag lekker op tijd de stad verlaten om naar Cahuita aan de Caribische Zee te rijden. Hier arriveerden we mooi op tijd. In de middag hadden we een optionele excursie naar de Bri Bri’s, de lokale indianenstam. Na een korte rit de bergen in werden we welkom geheten door de kokkin en kregen we een kleine uitleg in de lokale taal. Daarna kregen we een heerlijk gerecht in een soort van bananenblad met kip en rijst en lokale kruiden, echt goed te doen. Daarna nam Catato ons mee in de achtertuin om ons te laten zien wat daar groeide en hoe ze alles gebruikte, zowel de kruiden voor het eten als de nerven van de bladeren voor touw tot aan de bast van de bomen die ze voor kleding gebruikte. Aan het eind van de tour konden we het proces van het maken van cacao meemaken, bij elke stap werd het lekkerder. Cacao is vanuit het lokale geloof van de Bri Bri’s een belangrijk symbool. Het uitspugen van cacao zou dus een belediging kunnen zijn, is niet gebeurt.

Onze José had gevraagd of ik in de bar voetbal kwam kijken. Zijn Saprissa (en ook de club van Mario) speelde de heenwedstrijd van de finale voor het landskampioenschap van Costa Rica tegen CS Herediano. Echt een leuke wedstrijd om te kijken, veel passie en aanvalslust en 2-0 winst voor José’s helden,

Op maandag iets gedaan wat ik niet had verwacht, maar met een aantal ervaren snorkelaars in de groep werd ik overtuigd om toch mee te gaan snorkelen in Caribische Zee. Nog met net in het water had deze nieuwbakken snorkelaar het geluk om een haai onder zich te zien zwemmen. Het viel me overigens alleszins mee hoe snel ik het snorkelen onder controle had. Kwestie van diep inademen en diep uitademen. Ook zonder bril was het zicht door de duikbril fantastisch. De rest van de groep heeft nog grotere haaien gezien. In twee sessies van een uur heel veel verschillende vissen en koraal gezien. Daarna bracht het bootje ons naar het strand, waar we een fruitige lunch en water voorgeschoteld kregen. Vanaf daar konden we zelf langs de kustlijn door het nationale park teruglopen naar het stadje. Onderweg aardig wat aapjes en wasbeertjes gezien. Na een flinke wandeling in de middag met m’n wandelgroep een enchillada en cerveza genuttigd.

Voor de avond had onze Mario een restaurant aanbevolen, Las Olas. Vanwege te weinig animo kwam ik hier alleen met Esther en Koen terecht, omdat wij als enigen hadden opgegeven voor dit restaurant. Uiteraard noem ik de naam, omdat het eten daar echt fantastisch was. Een lokale vis, mai mai, in Caribische saus als Specialty of the Day. Echt ontzettend lekker, graatloos witvisje en de saus was ui en peper gebakken en dan afgeblust met cacaowater en dan een geruime tijd de saus door laten koken en daarna de gegrilde vis erin.

De volgende dag hebben we Cahuita verlaten voor een rit naar het noorden, naar Tortuguero National Park. Na 4 uurtjes rijden moesten we onze bagage overladen op een boot die ons in anderhalf uur dwars door de jungle naar onze lodges zou varen. Eenmaal gearriveerd stond een uitgebreid lunchbuffet voor ons klaar. De middag hadden we vrijaf, heerlijk in en aan het zwembad hangen. Aan het eind van de middag konden we met Mario mee op pad, hij heeft biologie gestudeerd (waaronder een halfjaartje in Utrecht). Op en rond het terrein zelf is genoeg dier te vinden, je moet ze wel spotten! Verder dan een aantal vogels zijn we niet gekomen, al waren er ook mosquito’s. De volgende morgen konden we vroeg uit de veren voor een tocht over de rivier, dieren spotten. Langs het water en in de bomen wederom veel vogels gezien, een tweetal kaaimannen, behoorlijk wat luiaards en brul- en slingerapen. We hoopten nog een schildpad te kunnen vinden, Tortuguero betekent letterlijk ‘land van de schildpadden’, maar helaas. Wie interesse had kon ‘s middags mee naar het gelijknamige dorpje. Ik had interesse, niet zozeer in het dorpje, maar eind van de middag bestond er redelijke kans dat we schildpadeitjes uit konden zien komen. Het dorp op zich had meer sfeer dan verwacht en bij schemering trokken we richting strand waar we een kleine uitleg kregen van Mario over hoe en wat. Het kwam erop neer dat de plekken waar de eitjes gelegd waren voorzien van een stok, die geplaatst wordt door locals die onderzoek doen. Na een klein kwartiertje wandelen stonden heel wat toeristen voorover gebogen, daar moesten dus eieren uitgekomen zijn. Tientallen schilpadjes verlieten het hol en spartelden richting zee. Geweldige ervaring was dat!

Een dag later was het weer een beetje omgeslagen, heel bewolkt en benauwd. De terugtocht naar onze bus was een onweersbui vooruit blijven, dat is ons gelukt. Bij de parkeerplaats stond onze nieuwe bus met nieuwe chauffeur, Andres, klaar voor de rit naar La Fortuna nabij de Arenal vulkaan. Deze vulkaan is in 1968 uitgebarsten en is sinds 2010 in “slaap”. Pas sinds halverwege de jaren ‘90 is het toerisme in dit plaatsje gaan groeien. In de omgeving zijn thermale bladeren te vinden, en wij zijn naar één van deze Hotspring resorts gegaan: Baldi. Het warme water wordt hier aangevoerd vanuit het vulkanisch gebied. Het was echt goed genieten daar, keuze uit verschillende baden en glijbanen. Of we keuze wilde maken uit fast, medium of slow.... fast! En als ik zeg fast, deze was echt very fast. 45 km/u. Vijf seconden plezier :). Om 8 uur konden we gebruik maken van een uitgebreid buffet, helaas bestaat de Costaricaanse keuken uit best veel koriander. Helaas.

Bij het bekken van de reis konden we keus maken of we mee wilden naar Caño Negro. We werden ‘s ochtend opgewacht door Gabriel, een lokale gids die volgens Mario elke vogel, insect en dier uit de omgeving kent. Of dat zo is: geen idee. Wat ik wel weet is dat ie graag praatte. In Muelle maakten we een stop voor onze eerste spot, langs de weg zat aardig wat leguanen. Na een ritje van 2 uur kwamen we in Los Chilles, dat vlakbij de grens van Nicaragua ligt, hier haalden we onze picknick op om daarna aan boord te gaan bij Mango (zo heette die man echt). Vanaf de boot zouden we dieren gaan spotten, nog amper vertrokken hadden we een kaaiman, luiaard, leguanen, reigers, kingfishers en wat andere vogels op plaat staan. Daarnaast zagen we enkele lichtgroene lizzards vlakbij het water. Waar ik ze eerst amper kon vinden, kwamen we ze gedurende de boottocht alsmaar tegen. Tijdens de boottocht nog wat brulapen gespot en na een goedgevulde lunch in rap tempo teruggevaren en een ritje terug naar het hotel. Bij een tussenstop bijna nog een reisgenote achtergelaten. Bijna.

Die avond echt ontzettend lekker gegeten bij Selva Rustica: medaillon met café-vermout-saus, kan ik aanbevelen.

We gaan in een rap tempo door dit land, dus de dag erna mochten we weer vroeg opstaan en na het ontbijt vertrokken we richting naar onze volgende locatie. Allereerst kon er in de ochtend een wandeling gemaakt worden met Mario over de Sendero 1968. Dit ligt aan de andere kant van de vulkaan en is het gebied dat getroffen werd tijdens de uitbarsting van de Arenal in 1968, hier vielen dan ook de dodelijke slachtoffers. Tot de uitbarsting was de berg een aantal honderden meters minder hoog, na de uitbarsting is een puntvormig stuk van de vulkaan er bovenop gekomen. In die tijd was het niet bekend dat er een vulkaan onder de berg lag, de lokale bevolking waren boeren en wisten niet dat ze op een tijdbom leefden. De enige signalen die ze achteraf konden verklaren was dat het water in eens heel heet was en dat er veel gerommel en aardbevinkjes waren. De route zelf was redelijk pittig om te wandelen en eerlijk als we aan het eind van de route geen brulapen gezien hadden dan was er vrij weinig spannends aan. Beneden terug bij de parkeerplaats zat een gele, dus zeer giftig, slangetje in de boom. Na deze anderhalf uur durende wandeling zetten we onze route voort richting Rincon de la Vieja. Onderweg kwam we nog een Zwitsers hotel tegen, deze wordt benoemd in het boekje van Floortje Dessing: 1.000 dingen die je gezien moet hebben. Bij deze: gezien! In Rincon de la Vieja verbleven we in een soort bungalowpark. Niet helemaal onze standaard. Aardig zwembadje, maar we hadden de pech dat het begon te regenen en niet een beetje ook. Vlak daarvoor nog een bezoek gebracht aan de hangbrug, die was een bezoekje waard aldus Mario, maar wel max. 5 personen. Beetje gammel inderdaad, in Nederland zou je zijn afgekeurd. Gedurende het diner werd de terugwedstrijd van de finale gespeeld, voor de aftrap hebben we José een app gestuurd en succes gewenst. Het heeft geholpen, Saprissa sleepte met hangen en wurgen een 1-0 nederlaag uit waardoor ze kampioen zijn.

Voordat we door gingen naar de plek waar we nu zijn, hebben we nog maar een wandeling gemaakt. Ook Rincon de la Vieja is vulkaangebied. In de stromende regen was dat echt minder aangenaam. Langs de route bevonden zich zijpaden richting een waterval, en die was echt ontzettend mooi, en diverse fumaroles (kokend water) en modderpoelen. Heerlijk die rottende eierlucht! Uiteraard terug bij de bus was het droog... niet voor lang. De gehele route naar Monteverde kwam het met bakken uit de hemel. Mario had zelfs geregeld dat de bus ons 200 meter verderop zou afzetten bij het restaurant.

Zijn we eindelijk aangekomen bij gisteren! Gisteren was echt een geweldige dag, het weer daargelaten (nog steeds regen). Maar 1 van de dingen die ik heel heel graag wilde doen in Costa Rica is ziplijnen, oftewel jezelf aan een kabel tussen twee bomen laten afglijden. Monteverde is hiervoor een uitstekende plek. Vijf anderen van onze groep gingen ook en met het vooruitzicht dat het vandaag niet beter weer zou worden (uiteindelijk vandaag véééél beter) de keuze gemaakt dan maar door de regen te gaan. Na aankoop van mijn experience, meteen m’n spullen opgehaald: je hangtuig, helm en handschoenen om vervolgens met nog wat onbekenden en 6 man personeel naar de route te gaan. Een korte wandeling de bergen in, waar we instructie kregen wat we moesten doen en daarna kon ons avontuur beginnen. De route is verdeeld in ongeveer 15 lijnen. De eerste was om te beginnen en gevoel te krijgen, daarna was het meteen door naar nummer 2 die ook lekker lang was. Twee van de oversteken moesten in tandem gedaan worden voor wat extra zwaartekracht, dat waren dan ook de langste. Alvorens we de laatste oversteek konden maken hadden we optioneel nog de keus of we de Tarzan-swing wilden doen. Tsja, dan maar die ook erbij. Dit was nog het meest enge onderdeel, ziplijnen stelde daarbij eigenlijk weinig voor, dat was gewoon puur genieten. De laatste oversteek over het woud was een kilometer lang. 60 seconden en 300 koude regendruppels later waren we terug. Ge-wel-dig. In de middag hebben de zipliners gezamenlijk een lunch gegeten, een supermooie ervaring rijker. Ik ga even reclame maken: Selvatours, hier kan je ziplijnen en de gasten die je begeleiden letten goed op jou, onze en hun veiligheid.

Deze morgen ben ik met een aantal weer terug gegaan naar Selvatours Center. Een bus van hun haaltje op en brengt je weer terug bijzet hotel. Bij het centrum zijn er naast het ziplijnen nog veel meer activiteiten, waaronder een trail met hangbruggen. In 2 uur wandel je door het bos waar je dag ervoor nog boven hing. Op sommige plekken heb je dan ook uitzicht op de ‘slachtoffers’ van vandaag. Uit onze groep zijn er vandaag 4 geweest, die net als ons stuiterend van adrenaline terug kwamen. De route met hangbruggen was ook weer fantastisch, een lokale gids die met Amerikanen op pad was, zei een slang gezien te hebben toen we op de brug stonden. Die slang zou in de boom die vlak tot onder de brug reikte gezeten moeten hebben. Helaas uit het oog verloren, dus geen slang. Wel weer een luiaard gespot, en dit keer het geluk dat ie actief was. Aan het eind van de route stond iemand met een telelens in een boom te kijken: “Snake.” Het kostte mij wat moeite, maar uiteindelijk gevonden. Eenmaal in het bosje had ik ‘m snel in beeld en op foto gezet. Echte wildlife :). Hopelijk de komende anderhalve week nog meer! Morgen weer door!

Hasta luego