Van de regen in de blub

¡Pura Vida! Goedemorgen. De laatste dag in Costa Rica is aangebroken. We zijn gisteren weer teruggekomen in San José. M’n vorige verslag was geplaatst in Cartago, hier niet zo ver vandaan en toch is het een rondreis geweest. In drie weken van centraal Costa Rica naar Cahuita en Tortuguero aan de Caribische kust, naar de vulkanen Arenal en Rincon de la Vieja in het bergachtige midden van het land, daarna Monteverde, San Gerardo en de laatste week aan de Pacific. En zo zijn 3 weken razendsnel voorbij gegaan.

Ik was dus gebleven in Cartago, waar bij Gods gratie m’n verslag geplaatst kon worden, ondanks een slechtwerkende WiFi. Vanuit Cartago reden we de bergen in. Volgens Mario zijn we boven de 3000 meter geweest. Daarna volgde een afdaling naar het dorpje San Gerardo de Dota. Mario verheugde zich al op ons gezichten als we de wegen naar het dal zouden zien, “They are very steap[e-1f60a].” Hij had niet gelogen, ik schat dat ze op sommige plekken tussen de 20-25% zijn geweest. In dit dal zouden we eventueel een zeldzame vogel zien, de quetzal. De eerste poging was bij een wegrestaurantje (niet zoals wij kennen, maar een restaurantje langs de weg) met een balkon met uitzicht op het dal, mits geen mist. Geen quetzal gezien, maar wel kolibries, heel veel kolibries en nog een aantal andere kleurrijke vogels. We vervolgden onze reis met Mario op de uitkijk. De bus werd langs de weg geparkeerd, omdat hij vermoedde dat er quetzals zouden zijn. We moesten heel stil zijn, iets waar een aantal van ons dat woord niet kenden, en dan kon hij proberen de vogel te lokken door het geluid na te doen. Helaas mislukte ook deze poging. Meer geluk hadden we vlak voor onze overnachtingsplek, weliswaar in de regen zagen we de quetzal in de boom. De quetzal moet een prachtige staart hebben, maar zelfs bij het wegvliegen hebben we de staart niet gezien. Het verblijf zelf in het dal was in het meest luxueuze onderkomen deze reis, soort van Alpenchalets. Jammer genoeg kwam het met bakken uit de hemel, tegen etenstijd leek het nog steeds keihard te regenen. Iedereen in regenkleding z’n chaletje verlaten, bleek het droog. De rivier en waterval naast ons bleek de boosdoener[e-1f609]. De bedden daar waren heerlijk warm, de temperatuur buiten fris. De volgende morgen voor vertrek was er nog een mogelijkheid voor een trailwandeling in de hoop de quetzal te zien. Mooie wandeling, geen quetzal. Daarna vertrokken we richting de Pacific.

Uiteraard bleef het gedurende de busreis redelijk droog en moest het vlak voor aankomst weer keihard gaan regenen. In de buurt van Uvita sliepen we in tentenlodges in de achtertuin van Kees. Kees, klinkt als een Nederlander en dat is ie ook, heeft in een afgelegen gebied z’n paradijs laten bouwen. Een mooi huis en daaromheen een stuk of tien luxe tenten. Mijn tent lag in het dal, waar je via blokken een pad naar beneden moest springen. In de stromende regen wat minder prettig, maar de locatie zelf was top. De 2 nachten hier mocht ik weer naast een bergriviertje slapen. Vanwege de aanhoudende regen en de afgelegen locatie die avond niet veel kunnen doen. De enige uitvalsbasis was een restaurant waar je keuze had uit 2 gerechten: kip of tilapia.

De ochtend erna hadden we uitstekend ontbijt: Hollandse pannenkoeken! en zelfgemaakt brood door Kees. Dat was een mooi bodempje voor een wandeling achter zijn landgoed. Prima wandeling, maar ja weer veel regen en bij regen laten de dieren zich niet zien. Wel is het enorm genieten van de passie die Mario heeft voor natuur en zijn land. Na een uurtje zat de wandeling erop, en werd het droog. Hoog tijd om op een andere manier nat te worden: handdoekje mee en zwemmen naast de bulderende waterval. De stroming daar was echt best heftig. Aangezien Kees ons had gezegd dat het veilig was aarzelde ik geen moment om het meertje in te duiken. Iets verderop was een beter plekje om te zwemmen, enkele stroomversnellinkjes en lekker water.

Aangezien de meerderheid naar de kust wilde heeft Andrés ons gedropt in Ballena. Dorp zelf stelt niet veel voor. Na een goeie lunch bij Las Delicias (even reclame maken) zijn we het strand op gewandeld. Dit strand is onderdeel van een nationaal park, dus we mochten entrance fee betalen. Mooi strand en m’n eerste stappen in de Grote Oceaan. Het strand zelf is bezaaid met krabben, een karrevrachten aan krabbetje die zich in zand verstopten en verder van de zee af een heleboel heremietkreeften. Wij, “de jeugd”[e-1f609]hebben nog even een foto voor onze albumhoes laten maken: 4 mannen hangend aan een kokosboom.

In de bossen achter het strand kon je een trail lopen. Op deze trail een bijzonder fenomeen gezien, namelijk een file aan wandelende blaadjes oftewel mieren die de bladeren afsnijden en vervolgens naar een mierennest brengen. En dan praten over meer dan honderd meter aan groen tapijt van blaadjes. Ik had zelf een iets te groot blaadje op de route gelegd, welke vervolgens vakkundig weer uit de route werd weggehaald.

Hierna zijn we wat gaan drinken bij een lux barretje, biertje gedronken en kaartje gelegd. Daarna wilden we iets in Uvita eten, maar dan moesten we in het donker langs een provinciale weg. We hebben 2 taxi’s geregeld en in handen-en-voeten-Spaans gevraagd waar we het beste konden eten, dan moesten we terug naar het kustplaatsje. Toch weer uitgekomen bij Las Delicias, en dat is geen straf. De eigenaresse heeft voor ons 2 taxi’s geregeld. Na enig uitzoekwerk waar de Rio Tico Safari Lodge was arriveerden 2 4x4 jeeps als taxi, geen overbodige luxe voor de laatste 6 kilometer naar de lodges. Een bijzondere ervaring weer.

Na afscheid genomen te hebben van Kees hebben we onze reis voortgezet naar Corcovado National Park. Advies was om sandalen of crocs aan te schaffen, de aankomst bij ons hotel daar was een wet landing. Bij een lokale supermarkt de goedkoopste crocs gekocht, achteraf een slechte investering gezien de blaar op m’n voet. In het havenplaatsje konden we nog even gebruik maken van toilet of een kopje koffie drinken in het restaurantje. De verkoper aan de overkant had betere business. Voor 2000 Colonnes een kokosnoot met scheutje wodka. Altijd goed als je straks gaat varen[e-1f609]. Maar wat was dat even lekker en het zonnetje scheen... nog wel! Het advies was om op de boot regenkleding te dragen, we zouden en regen en golven krijgen. Nadat we onze spullen op en in de boot gestopt hadden werden we over de Rio Sierpe naar het hotel gevaren. De eerste meters werd er nog rustig gevaren. Onze kapitein Samuel wees ons de 2 krokodillen, die hadden we deze reis nog niet gezien, die op de oevers lagen. Vervolgens riep in z’n walkietalkie dat ze versleept konden worden, nu we ze gezien hadden[e-1f605]. Vervolgens vlogen we over de Rio Sierpe, de aangekondigde regendruppels vangend en wel. Echt een ontzettend mooi tochtje door de jungle, mooie mangrovebossen en wat vogels. Op een gegeven moment was de open zee in zicht en kregen we de laatste instructies. Goed vasthouden uiteraard en vooral niet mee deinen en dus op je kont terecht komen. Daarna werd koers gezet richting zee en manoeuvreerde Samuel ons bootje tussen en over de golven naar Hotel Palmares. Na uur volgende inderdaad een wet landing. De bagage werd met een kleiner bootje naar het strand gebracht. Volgens Mario zouden we in paradijs arriveren, maar paradijs waar veel regen valt is toch minder paradijs. De keren dat de zon wel doorbrak en je tussen palmbomen door de zee zag, dan waande je jezelf inderdaad op een bounty-eiland, en dat terwijl we niet eens op een eiland zaten. De dagen dat we er zaten betekende dat we aten wat het restaurant voor ons klaarmaakte, geen menukaart maar eten wat de pot schaft (in ieder geval rijst[e-1f609]). Het eten was echt prima. ‘s Middags zijn we naar een stuk zee gewandeld waar weinig onderstroom was, daar hebben we even de zee genoten.

De dag na aankomst stond een bezoek aan het nationale park op het programma, dit had ik schijnbaar voor vertrek moeten regelen. Geluk bij ongeluk wilde iemand niet en kon ik zijn plaats. Dit betekende wel om 5 uur op, kwart over 5 ontbijt en om 6 uur zou een bootje klaarliggen voor vertrek naar het park. Vonden we de tocht naar het hotel al best heftig, de tocht naar het park was nog heviger. Golven van een meter tot anderhalve meter hoog. En het was ruim een uur varen en regendruppels langs ons gezicht scherend. Ook bij het park weer een wet landing, maar dat maakte niet veel uit: wet waren we toch al. In het park werden we begeleid door 2 lokale rangers: William en Keller. Allereerst werden we een soort van welkom geheten door een man die het voor het zeggen had in het park: “Welkom, ik ben Javier, dIt mag niet, dit mag niet, dit mag niet en dit mag niet.” Voor wie z’n gezonde verstand gebruikt was het vrijwel allemaal logisch, enkel de regel dat er nu ook geen flesjes water meegenomen mochten worden was een nieuwe regel die William en Keller ook niet kenden. William heeft een woordenwisseling gehad met die Javier, z’n flesje water ging toch mee. William vertelde later onderweg dat ie nu 10 dagen niet in het park mag komen, aangezien hij de komende tien dagen geen groepen zou begeleiden vond ie allemaal helemaal goed.

Nadat we ons ingeschreven hadden trokken we de bossen in en dan zie je toch dat zo’n lokale gids goud waard is. Al snel zag ie een vogel tussen de bosjes lopen, de Great Curaçao. En even later, kijk daar een toekan. Ik liep vooraan, maar echt ik was er straal langs gelopen. Vervolgens begon het weer te regenen, waardoor de natte padden blubberpaden werden. Ik kan jullie verzekeren dat het plezier dan wel snel wegebt. Keller en William gingen in overleg, om de andere groepen te ontlopen stuurden ze ons richting de rivier en vertelden dat met deze weersomstandigheden tapirs het strand op zouden gaan, dus wij naar het strand. Hier vonden we al vlug sporen van een tapir maar het beest zelf was niet te zien. De gidsen verzochten ons te blijven wachten, dan gingen ze in de struiken zoeken of ze ‘m konden vinden. Al binnen paar minuten kregen we het seintje dat de tapir gevonden was. Zonder aandacht aan ons te schenken was ie aan het foerageren. Dat was echt een mooi moment.

Op het strand werden we geattendeerd op allerlei vogels en apen en in de verte een zwijn. Ja, die 2 gidsen waren echt goed. Daarna doken we de bossen in, zagen we een mannekin ook wel Michael Jackson-vogeltje genoemd vanwege z’n danspasjes die hij maakt om z’n vrouwtje te versieren. Daarna volgde een vogel die net zo groen was als de bladeren en stuitten we op 6 pekari’s. We mochten niet te dichtbij komen, omdat ze agressief kunnen worden. Alle gidsen hier lopen overigens met een verrekijker op statief. Alles wat wij niet zien zien zij wel. Dan wordt de verrekijker erop gericht en heb je mooi beeld op vogeltjes, hagedissen, apen die hoog in de boom hangen.

Na de pekari’s nog tussen de apen en toekans gestaan, waarna gemaand werden door te lopen. Verderop was koffie.

Sinds we de tapir zagen was het zo waar droog en vlak voor we bij de koffie waren kwamen uit het niets 6 pekari’s waaronder een baby voor ons lopen: Kippenvelmomentje. Bij de koffietent, die veel weg had op een Javaans huis, een goeie kop koffie gedronken en een chocoladekoek gegeten. Gelukkig hoorden we weer wat druppels naar beneden komen. Vanaf de koffietent, La Sirena genaamd, liepen we terug naar de boot... in de stortregen. Blubberpaden waren riviertjes geworden. De gehele overtocht terug richting hotel was een bumpy ride. Na anderhalf uur waren we blij weer wat vaste grond onder de voeten te hebben. De verlate lunch in het restaurant was echt meer dan uitstekend. De rest van de dag hadden we vrijaf, maar met overvloedige regen ga je weinig doen, behalve een Imperial drinken bij de bar.

De dag erna strandwandeling gemaakt met Mario en nog 5 anderen. Heel wat vogels gezien, waaronder op de terugweg enkele ara’s. Halfweg de route nog even in de zee gelegen in baai van San Jocelito, waarna we via een heuvelachtige route naar de Rio Claro liepen. Rio Claro betekent heldere rivier, deze was even niet helder. Tijdens regenseizoen verandert het sediment door het water dat uit de bergen komt, het wordt vies bruin en komt met veel gebulder langs. Dat was de laatste volle dag in Corcovado, waar we bij de bar veel plezier beleefd hebben. Mario heeft wat reisgenotes leren dansen en één reisgenote trakteerde ons op haar zangtalent.

Wat een geluk hadden we de dag van vertrek! De zee was kalm en de zon was eindelijk begonnen met schijnen. De boottocht ging smooth. Het deel over open zee lag zo achter ons. Terug bij de haven stond Andrés ons op te wachten voor onze één-na-laatste etappe naar Bejuco. Onderweg hadden we een stop bij een park vol Esferes (sfreren). Dit zijn ronde stenen die al eeuwen oud zijn en niemand weet hoe ze daar zijn gekomen, waarom ze deze vorm hebben. Leuk die sferen, maar ze deden me niet zoveel. Naast het park stond een uitgerangeerde trein gerangeerd, dat vind ik nou interessant.

Eenmaal in Bejuco de luxe van een mooi zwembad en een grote slaapkamer kunnen genieten. Ook hadden we hier een zonnetje. Het hotel is luxueus voor Costaricaanse begrippen, voor mij dikke prima. Rond het zwembad liepen de huisdieren rond: leguanen en een wasbeer. De wasbeer heeft zich eenmaal laten bewonderen in het restaurant. De leguanen waren overal te vinden, met name rond het zwembad.

Bejuco is de uitvalsbasis voor een bezoek aan het laatste nationale park op deze reis: Manuel Antonio NP. Mario zei hierover: stel dat je Chinees bent en één dag Costa Rica komt dan zit ik je meenemen naar dit park. Omdat hier Costa Rica in al haar facetten te vinden is: strand, park, het regenwoud, dieren en goede restaurants. En het was zeker de moeite waard, een mooie trail. Luiaards, wasberen, apen en vogels gezien op het pad richting de waterval. Terug van dat pad stond zo’n verrekijker gericht op een boom waar op het uiteinde van een tak een gigantische sprinkhaan zat. Even verderop was er commotie. Het kostte wat moeite om ‘m te vinden maar langs het pad zat een uiterst giftige slang. Ik had Mario gevraagd nog even een slang te vinden[e-1f609]. Nooit verwacht dat ik blij zou zijn met een slang. De natuurpracht in dit park is heel mooi. Onderweg kwamen we nog een aantal van onze groep tegen waar op Sendejo Catedral (de kathedraalroute) geweest en vanaf een uitzichtpunt hadden ze een walvis gezien. Na een korte stop ben ik met een reisgenoot naar deze plek gewandeld, een best zware route naar boven, in de hoop nog een glimp op te vangen van de walvis. Helaas! Na terugkomst de zee in gesprongen en daarna lunch: heerlijke jumbogarnalen. In de avond een gezamenlijk afscheidsdiner, omdat we gisteren terug zijn gereden naar San José. Één stel had verlenging geboekt in Bejuco, dus zijn achtergebleven.

En toen, toen was het einde daar. Over 2 uur rijden we naar het vliegveld en zitten onze dagen in Costa Rica erop. Wat een mooi en divers land. De lokale keuken ben ik iets minder gecharmeerd van. Ik wens iedereen zo’n gids/reisbegeleider als Mario. Erg grappig, zeer geïnteresseerd en vooral bevlogen over z’n eigen land. En het voordeel was dat ie aardig wat Nederlandse termen kende, regelmatig hoorde je: boeien, lekker belangrijk, mazzel… en zijn bekendste uitspraak: Oe vraagt, wij draaien.

Hasta luego, op naar nieuw avontuur.