Over kippies, chickie, een pauzerat & dergelijke

Sa bai dee vanuit Luang Prabang.

De tweede week van onze reis zit er al weer op. Gevoelsmatig heb ik het idee dat we al een maandje weg zijn. Zo veel gedaan en gezien, dat ik even alles weer de revue moet laten passeren. Het vorige verslag was gemaakt in Chiang Mai… O ja, volgens mij had ik iets geschreven over de vele tempels, dus was ik gebleven bij de maandag in Chiang Mai. Om niet te veel gedoe te hebben besloten we die avond bij het guesthouse te eten. Ikzelf had een typisch Thais gerecht wat specifiek is voor die regio: gaeng hang lay. Dit is een stoofpotje met mals varkensvlees en gember. Ietwat pittiger dan ik gewend was, maar echt fantastisch. Voor het avondprogramma hadden we tickets voor thaibokswedstrijden in het Chiang Mai Boxing Stadium. Een songthaew was geregeld om ons op te halen bij het guesthouse en af te zetten bij het stadion. Zo’n songthaew is een ideaal vervoersmiddel in deze stad. In het stadion - waar een geur van Vicks Vaporub hing - hadden we plekken op de tweede rij, blijkbaar achter te laat arriverende Chinezen die plekken gereserveerd hadden. Persoonlijk vind ik het jammer dat het zo toeristisch was, wat niet wil zeggen dat de bokswedstrijden een vooropgezette show waren. Het waren diverse wedstrijden tussen een boksschool uit Sukhothai en de ander uit Chiang Rai. Voordat de wedstrijden beginnen even snel de basisregels doorgenomen en daarna genoten van wat partijen (waaronder 2 K.O.’s) en wat dansrituelen voor elke partij, die soms langer duurden dan de wedstrijd zelf.. Rood won, maar welke boksschool van de 2 dit was? Geen idee. Tijdens de eerste partij wees Mark mij op de aanwezigheid van een niet betalende gast: een rat die de bezoekers op de 1e rij kwam vergezellen. De volgende pauze kreeg Wouter nog even bezoek. Na de vierde pot keerden we huiswaarts.

Dinsdag stond een bezoek aan het hoogste punt van Thailand op de rol. Rond negenen stond een van klaar met chauffeur Thui en onze gids voor die dag, Chup. Aangezien het hoogste punt werd aangedaan, bergschoenen aangetrokken. Bij het zien van de omvang van Chup hadden we kunnen concluderen dat er weinig bergwandelen in zou zitten, de schoenen waren wat overdreven. Naarmate we hoger kwamen zagen we mensen buiten lopen met hoodies en dikke jassen. En ja, eenmaal boven was het tamelijk fris. Graadje of 14. Echt goed uitzicht hadden we niet, een wolkendek joeg over de bergtop. Chup nam ons mee over enkele trails (bij elkaar nog geen 1,5 km) waar we volgens de borden langs de paden beestjes zouden kunnen zien, maar die hadden waarschijnlijk een collectieve vrije dag opgenomen.

Een klein stukje bergafwaarts bezochten we 2 pagodes, “De Koning” en de “De Koningin”. Buiten de pagodes was een soort van mini Keukenhof, waar je als je geluk had foto’s kon maken zonder Chinezen erop. Hierna vervolgden we onze weg naar beneden. Onderweg genoten we van een lunch, waarna we eind van de middag netjes afgezet werden bij ons guesthouse. Chup had z’n werk goed gedaan en regelde met de rest van de groep dat ze de volgende dag een excursie naar een theeplantage konden maken. Ik niet, ik had wat anders te doen.

In de avond pakten we de songthaew naar de Kalare Night Market, een overdekt plein met allerlei stalletjes met voor ieder wat wils aan lekkernijen. We zaten naasten een stalletje waar ice rolls gemaakt worden, dat proces om te zien was al leuk. Helaas stond een bandje iets te hard te jengelen, dat was wat minder. Voor de rest was het heerlijk mensen kijken, de warme temperaturen zorgen voor wat opvallende kleding[e-1f609].

De volgende dag ging de rest theeplukken. Ik niet. Voor de reis had ik al besloten ergens te gaan ziplijnen. De vorige reis in Costa Rica was dat goed bevallen, dus hier even vergelijken. Ik werd opgehaald door een busje waarin Iris uit Nederland, Astrid uit Denemarken en de Zwitserse Luca zaten. Na het invullen van onze namen en leeftijd (opa op pad met z’n 3 kinderen[e-1f601], ik was ruimschoots de oudste) was het nog een uur rijden oostwaarts van Chiang Mai en de hoogte in. Het bleef heel stil, een mobieltje is tegenwoordig belangrijker. Eenmaal aangekomen stelden we ons aan elkaar voor. Ons equipment voor het ziplijnen werd aangemeten, daarna werden achter in een jeep geplaatst tezamen met onze begeleiders Kip en Bank naar het begin van de zipline gereden. Een korte briefing in gebrekkig Engels en we konden vertrekken. Deze locatie heeft 38 platforms en 21 ziplinetracks. De uitzichten waren hartstikke mooi, maar jammergenoeg weinig echt lange tracks. Volgens mij was de langste nog geen kilometer en we gingen er redelijk snel doorheen. Nou ben ik in m’n verslagen over Costa Rica, mede door het weer, niet altijd positief geweest, maar het ziplijnen in Costa Rica was wel een betere en mooiere ervaring. Niets ten nadele van onze begeleiders, die hebben onderweg met onze mobieltjes prachtige filmpjes gemaakt.

Na het ziplijnen hadden we nog wat gesteggel over of ik ook zou karten. Ik wist niet of dat ik dat had aangeschaft en met ‘Sir, no cadding?’ kwam ik ook niet ver. Uiteindelijk werd ik weer aangekleed en bleek dit ook in m’n arrangement te zitten. Het zag er wat enger uit dan het uiteindelijk was, gewoon tijdig remmen. Na een aantal haarspeldbochten kwamen beneden aan. De karts gingen terug naar boven en wij, met lunchstop, terug naar de stad. Daar moest ik nog wat zwemmen en genieten van een Chiang Beer, iemand moet het doen. Daarna arriveerde de rest van de groep, die hadden ook een geweldige dag gehad: zelf thee plukken… nou, ik weet het wel, ik ga liever relaxed ziplinen i.p.v. werken[e-1f609]. In de avond brachten we een bezoek aan de andere night market Plong Ruedee. Deze is in de buitenlucht en ook hier stond een bandje te spelen, best goed, maar we vroegen ons wel eens af of ze tekstueel goed zat. Al met al vonden we deze night market wat leuker dan de andere. Ook hier kon je gerust mensen kijken, de één smaakvoller (aan)gekleed als de ander.

De donderdag stond in het teken van grensoverschrijdend gedrag van onderzijde. We gingen namelijk naar Laos! Ons vervoer voor die dag stond netjes op tijd klaar (zoals alle chauffeurs op tijd zijn hier) voor een zes uur durende rit naar de grensovergang. Onderweg een paar koffiestops. De eerste was bij de Thaweesin Hot Spring. Dit thermische bad leek gemaakt, maar niets is minder maar. Bij de koffietent kon je pootje baden, de eerste de beste bleek echt heet te zijn. De eigenaresse wees me erop dat degene ernaast beter te doen was. Heerlijk cappuccino en een warm voetenbadje.

Hoe verder we richting grens reden hoe meer platteland we zagen. Niet verwarren met plat land, want dat was het zeker niet. Bij Chiang Khong namen we afscheid van onze chauffeur en zijn vrouw die hij standaard “My boss” noemde[e-1f601]. Daarna alle formaliteiten aan Thaise kant afgehandeld. Daar bleek dat je Laos niet kon bereiken zonder gebruik te maken van een shuttle bus. Voor ca. 3 euro voor ons zessen tickets en bagage afbetaald. Met de shuttlebus over Friendship Bridge IV op naar Laos. In Laos zat onze lokale gids Pom op ons te wachten. Aan Laotiaanse zijde was het één en al bureaucratie, 3 loketten en wat formulieren en hier en daar wat dollars en bahts voor je visum, daarna konden we het land binnen.

Hier even wat info over het land Laos. In tegenstelling tot Thailand rij je hier rechts en niet links, ben je al gauw miljonair en betaal je met kippen. Laos is het enige totaal door land omsloten land in Zuidoost-Azië, het is officieel een communistische staat, een voormalig Franse kolonie, sinds 1995 open voor toerisme en op voetbalgebied stelt het geen ene reet voor[e-1f609]. Maar Laos heeft wel de Mekong. Een rivier die sinds ik Peking Express de Mekong editie teruggekeken heb een aantrekkingskracht op me heeft.

De eerste avond in Laos bracht Pom ons naar een uitzichtpunt boven de stad Houaxhay. Onder het genot van een Beerlao zagen we de zon ondergaan aan de overkant van de Mekong, waar Thailand ligt. Het stadje zelf stelt echt weinig voor, maar heeft wel deze zonsondergang. En! Een hoofdstraat met enkele restaurants. Pom raadde ons bij een restaurant met een goede Thaise kokkin. Jacqueline en ik besloten dat we eens echt spicy, oftewel emotioneel moesten eten. Het is de kokkin goed gelukt. Komkommers hebben geholpen onze borden leeg te krijgen. En toch, was het smakelijk.

Vanaf vrijdag hadden we volgens ons reisprogramma een privéboot tot onze beschikking. Eerst zien dan geloven, we hadden dus daadwerkelijk een privéboot. We zagen de overige boten volgepakt met toeristen en locals op houten bankjes. Wij hadden met ons zessen de boot tot onze beschikking, plus Pom, de kapitein, zijn vrouw, een hulp in de keuken en een bootsjongen. In 2 etappes over de Mekong gaan we naar Luang Prabang. De eerste etappe ging stroomafwaarts naar Pakbeng. Onderweg maakten we een stop voor een bezoek aan lokale bevolkingsgroep, de Kamu. Bijzonder weer om te zien hoe zo’n dorpje zo teruggeworpen is naar bijna een eeuw geleden. Ik blijf er altijd een dubbel gevoel bij houden. Tijdens de tocht over de Mekong werd langs dit stuk aan weerszijden van de rivier veel gegraven naar goud. Helaas, want het maakt het niet mooier op. Op de boot kregen we een heerlijke lunch voorgeschoteld. Pom en de bemanning zaten kleefrijst met gedroogde Mekong-alg te eten. Ook wij probeerden dit: van de kleefrijst maak je een bakje, daarna een goede lepel alg erin en dan dichtvouwen. Het smaakt hetzelfde als een sushi zonder inhoud, lekker. Eind van de middag, na wat luieren op de bedden en het spelen van wat spelletjes, meerden we aan in Pakbeng. In Pakbeng hadden we na het basic hotel in Houaxhay weer wat luxe. Pakbeng is een dorpje met een lange straat met hotels, wat winkeltjes en restaurants. In onze package zat een diner bij het hotel, wellicht moeten we doorgeven dat Pakbeng inmiddels genoeg leuk uitziende tentjes heeft. Het eten in het hotel was goed, maar zelfs voor ons te flauw. De volgende dag gingen we weer aan boord van onze privéboot voor de tocht naar Luang Prabang. Onderweg bracht opa de kinderen van onze kapitein en kapiteinsvrouw aan boord. De kinderen gingen voor het eerst naar de grote stad. Ook ditmaal hadden we goed verzorgde lunch. Voordat we Luang Prabang zouden aandoen hadden we nog 2 stops, allereerst de heilige grotten van Pak Ou. De ligging is echt fantastisch, uitgehouwen in een steile bergrots. Via een trap kan je zowel de Upper als Lower Cave bezoeken. Hier vind je honderden gouden Boeddha’s. Indrukwekkend dat zeker, er zit zoveel geschiedenis achter met koningen en oorlogen etc.. Niet veel later was de 2e stop in een dorp was rijstwijn stookten. Het stookproces hebben we niet meegekregen, wel dat er een aantal bejaarden al aardig wat glaasjes op hadden. We hebben zelf ook wat flesjes aangeschaft (gisteren opgedronken, dit ter info [e-1f609]). Daarna was het nog een uurtje naar de grote stad. Luang Prabang is qua inwonersaantal (de vierde stad van het land, de Gemeente De Bilt zou op korte afstand de vijfde stad zijn. Maar daarmee heb je ook alle vergelijking gehad. Luang Prabang is grotendeels gelegen op een eiland en staat op de UNESCO werelderfgoed. En terecht! De stad ademt een heerlijke vibe. Op het schiereiland vind je veel Frans koloniale gebouwen, die stuk voor stuk boetiekjes, restaurants of hotels zijn. En de restaurants zijn echt goed, sommige met Franse invloeden (vanmiddag nog crêpe gegeten). Phousi Mountain torent boven de stad uit en na flinke klim heb je een fenomenaal uitzicht over de stad.

Eergisteren hebben we een flinke stadswandeling gedaan. In de ochtend gewandeld naar een papierfabriek. We dachten bij eentje uit te komen, maar deze fabriek die niet echt voor toeristen was ingericht ging net sluiten. Toch wilde een werknemer in het kort wat uitleggen. Hij was om 4 uur begonnen en hun proces was met verhitte walsen en handdoeken papier persen en buiten in de zon drogen. Uiteindelijk kwamen we in het gebied uit dat bekend is wegens de vaklui die daar werken en hun waren verkopen. We hebben zelf een papier gedecoreerd, maar het droogproces duurt zeker 24 uur. In de naastgelegen shop wel een mooi souvenir gekocht, al zeg ik het zelf. Daarna bij de buren, The Tea House, butterfly pea drankje gedronken, heel erg paars, en heel erg lekker. Rond het middaguur passeerden we ons hotelletje, echt een pareltje, voor een snelle verfrissing aangezien het hier drukkend warm is. Daarna lunch in een koel restaurant en zwemmen bij het hotel. In de avond een mooi terrasje met verrassend eten (ik had de Luang Prabang Platter besteld) gevonden.

Gisterochtend in alle vroegte (is 5 uur vroeg genoeg?) opgestaan. Luang Prabang is bekend om de Morning Alm. Om 6 uur gaan de monniken van de stad langs de bevolking die hen eten geeft. Wat jammer is is dat dit zo toeristisch is geworden dat je enkel het deel in de hoofdstraat te zien krijgt. En wie zitten er met z’n allen op een rij om zogenaamd Boeddhistisch te wezen? Toeristen! Dus het echte ritueel krijg je niet te zien, maar de monniken die zijn gelukkig wel echt. Al is de mythe er wel een beetje vanaf, het was wel mooi om te zien. Na terugkomst bij het hotel ontbeten en daarna op weg naar de Kuang Si Watervallen. Pom en z’n zoon kwamen ons ophalen. Op de route naar de watervallen stopten we bij een dorpje waar de bevolkingsgroep Hmong woont en leeft. Ook hier allemaal goed bedoeld, maar ik vind het poppenkast. Goed om te zien hoe ze leven en een na paar missers van m’n groepsgenoten liet ik zien hoe je een papieren vogel om moest leggen met pijl en boog. Zo zie je maar wie het eten op tafel moest brengen[e-1f61c]. Daarna stopten we bij een olifantenverblijf, maar we hadden weinig woorden nodig om Pom te overtuigen dat dit niet de situatie is waarin wij olifanten willen zien. No problem!

De Kuang Si watervallen zijn echt prachtig, vanaf onderaan loop je langs allerlei turquoise watervalletjes, waar je in sommige poeltjes mag zwemmen. Eenmaal bovenaan word je nog eens getrakteerd op een fotogenieke bulderende waterval die van een steile bergwand naar beneden klettert. Echt een must do bij een bezoek aan Laos. De eerder aangedane watervallen van Erawan zijn mooi, maar verbleken bij deze. Op de terugweg nog een prima lunch met uitzicht op de Mekong gehad en daarna afscheid genomen van Pom. Echt een prima guide voor een bezoek aan Laos. Spreekt aardig Engels, enkel het gebruik van de r en l en het gehusseld van deze letters maakte het af en toe wat lastig. Hij had genoeg te vertellen over zijn land, trots en toch ook niet wereldvreemd.

Vandaag een vrije dag, vandaar dit verslag. Remco en ik hebben vanochtend The Royal Palace bezocht terwijl de rest nog lag te pitten. Het paleis is sinds de jaren ‘70 een museum. Heel veel bladgoud gezien en uitstallingen van gebruikte wapens. Een aantal verblijven waren ingericht als vroeger, zoals de receptiezaal, slaapkamer en eetkamer. Het is een niet al te groot museum, maar goed om even gezien te hebben.

Tijd om er een eind aan te breien. Morgen worden we opgehaald, een trein op de hogesnelheidslijn, brengt ons naar Vang Vieng. Benieuwd wat ons de komende dagen nog voorgeschoteld gaat worden.

Khob chai, oftewel dank je wel in het Laotiaans, voor jullie aandacht [e-1f60a]

Fijne dag en groeten van mij!!!