Europa het die horlosie, Afrika het die tyd

Einer herzlich gutemorgen aus Swakopmund!!

Jeetje wat gaat de tijd toch snel, ben inmiddels al meer dan 1000km van Kaapstad verwijderd. En ik kan jullie zeggen: 't is hier fantastisch.

In Kaapstad stond voor ons onze safaritruck klaar, geheel voorbereid op zijn Nederlandse gezelschap voor de komende week: knaloranje:). Onze chauffeur heet Mike en is de eeneiige tweelingbroer van Prins Charles maar dan een stuk jonger en het lijkt erop dat ie elke spacecake eet. Even afkloppen, de reis tot zover is zonder kleerscheuren o.i.d. verlopen. Eerst zijn we in noordelijke richting naar Namaqualand gereden. Eerst nog door "Europa", landschap is niet spectaculair, als je zou zeggen dat we door de Moezel in Duitsland zouden rijden had ik je ook gelijk gegeven. Even na Van Rhynsdorp reden we een hobbelig gravelpad op bij onze eerste echte Afrikaanse logeerlocatie te geraken. In de middle of nowhere stonden een aantal matjieshuizen (matjeshuizen), een soortement iglo bedekt met allemaal rietenmatten. De eigenaar Berlin stond op ons te wachten, nadat we onze 'kamers' hadden ingericht hebben we samen met Berlin een wandeltocht in zijn 'tuin' gemaakt. Uitleg en de namen van alle plantjes in 't Afrikaans te horen gekregen, allerlei rotsschilderingen gezien, zonnetje op de bol; ja we zijn in het echte Afrika aangekomen. In een grot zong Berlin nog een traditioneel Griekwa-liedje. In de avond kregen een overheerlijke maaltijd van de braai, worstjes en een mals lammetje. De moeder van Berlin had een of andere pudding gemaakt die ons goed smaakte. Op de vraag hoe de pudding heette gaf ze met een big smile antwoord: Michael Jackson-pudding. Wat een mensje!

De volgende dag zeer vroeg opgestaan. Want ja hoor eindelijk op naar Namibië!!! Wederom een variërend en overwegend kaal landschap trok aan ons voorbij. Een uur nadat we Springbok gepasseerd waren zijn we de Zuidafrikaans/Namibische grens gepasseerd. Dat passeren ging niet natuurlijk niet in een poep en een scheet. Één douanebeambte voor binnenkomende en uitgaande grenspasseerders, maar goed zoals mijn titel al zegt in Afrika kennen ze geen tijd;). Even nadat we de Namibische douanepost voorbij waren hebben we onze eerste lunch genuttigd in het overweldigende Namibische landschap (Namibië betekent 'grote kale vlakte' en dat klopt in grote mate wel). Ik heb mezelf nog even in de arm geknepen: besef ik wel dat ik ergens midden in Namibië een broodje met salade sta te verorberen? Na de lunch zijn we in een keer doorgejakkerd naar onze kampeerlocatie nabij Fish River Canyon. Voor de reis was trouwens bij mij niet duidelijk of de tenten al klaar stonden of dat we deze zelf moesten opzetten... 1 maal raaien:S. Het landschap in Namibië is erg mooi, ik heb dan ook tot nu toe met een glimlach zitten genieten van de landschappen. Maar goed, de camping, dat betekende de eerste keer de tent opzetten, dat ging natuurlijk met een redelijk wat geklungel, te meer omdat we een soort van haast hadden. Zodra alle tenten opgetuigd zouden staan zouden we ons z.s.m. naar Fish River Canyon begeven. Gelukkig ging het allemaal redelijk snel en zijn we in ons "rijdende- huis-voor-drie-weken" naar Fish River Canyon gereden. Fish River Canyon is één van de redenen waarom ik deze reis geboekt heb. Ben zeker niet van koude kermis thuisgekomen, we werden gedropt bij een viewpoint om vervolgens in ons eigen tempo naar een viewpoint verderop te lopen alwaar we na onze wandeling onder het genot van een alcoholische versnapering zouden kunnen genieten van de zonsondergang boven de canyon. Zelf ben ik in een Afrikaans tempo langs de afgrond gelopen, genoten van de vergezichten, de diepte en de stilte; fantastisch! Ondanks het Afrikaanse tempo was ook ik ruim op tijd terug voor de Canyon Sunset. Even nadat de zon onder was kregen we het verzoek van Desiree (onze Biltse reisleidster) of we even bij overdekte picknicktafel bij de truck wilden komen. Aldaar kregen we een shootertje, genaamd "Springbok". Een Springbok drink je niet zo maar, nee daar hoort een dansje bij, nadat we dit gezamenlijk hadden gedaan was het de bedoel om het glasje zonder handen in je smuicheltje te gooien. Goed spul al zeg ik het zelf. Daarna nog wat toastjes en chips gegeten.

De eerste nacht in de Namibische woestijnkou redelijk goed doorstaan, we moesten er al vroeg uit, want wederom stond een lange tocht op het programma en natuurlijk moesten we onze tenten in het donker afbreken, opvouwen en inpakken, dat leverde een hoop gevloek en getier op. Op naar Sesriem! In de loop van de middag kwamen we daar aan. Na onze tent opgezet te hebben zijn we even buiten onze Lodge/Camp Site naar Sesriem Canyon gereden. Nou ja, canyon, meer een canyonnetje. Desalniettemin heel leuk om te bezoeken. Eenmaal uit de kloof konden we nog maar weer een keer genieten van een zonsondergang. Ik heb me even van de groep gedistangieerd;) en in de vlakte gaan zitten genieten van het uitzicht. Twee spelende springbokjes trokken aan de horizon voorbij, de vogeltjes zochten hun nestjes op. Puur genieten! Tussendoor kwam Desiree even wat biltong afleveren, een overheelijk typisch zuidelijk Afrikaanse 'snack'.

Was het dag ervoor vroeg opstaan, eergister was het nog vroeger! Maar daar stond dan ook wat tegenover. Om half 6 stonden zaten we in de bus om zo snel mogelijk naar Dune 45 te rijden. Op het moment dat we bij de poort van het nationale park aankwamen stonden er al enkele auto's. Om 6 uur zou de poort opengaan en dan zou ook de Red Race (ratrace;)) beginnen; In het donker van de ochtendgloor zo hard mogelijk naar de duin scheuren. Het enige wat je ziet zijn de rode achterlampen van je voorliggers, vandaar die 'red race'. Wie kwamen natuurlijk als eersten aan? Ja wel, de Nederlanders (ook 2 Belgen in onze groep). Vervolgens was het een klein klimmetje om op de 150 meter hoge rode zandduin te komen. Eenmaal op de top hadden we een adembenemend uitzicht over de vallei en de omringende duinen. 't Was even wachten op de eerste zonnestralen, maar zodra ze achter de in de verte liggende bergen vandaan kwamen veranderde het landschap van kleur. Na dit fenomeen aanschouwt te hebben zijn we van de duin afgerend om aan de voet van de duin te ontbijten. Eenmaal het ontbijt verwerkt te hebben zijn we verder de vallei ingereden om de Sossusvlei en Death Vlei te bezichtigen. Onze gids Frans, een local, heeft ons enkele diertjes die in de snikhete duinen van de Sossusvlei sliepen laten zien. Grappig is trouwens dat oorspronkelijk de tour onder leiding van Boesman zou staan. Wat is grappig? Boesman is de blanke, Frans de neger:D. Sossusvlei kent een kleine flora en veel fauna. Sossus betekent in de lokale taal zoiets als 'plek waar water is', vlei is het Afrikaanse woord voor 'plek waar water is'. Nu is er weinig water in Sossusvlei, echter 1 keer in de 10 jaar valt er water, precies genoeg voor de acaciabomen en plantjes die daar groeien. De dieren die je daar vindt zijn hagedissen, 7 soorten spinnetjes, slangen en nog meer van dat soort grut. Zodra ik foto's kan plaatsen zal ik daar zeker een foto van Sossusvlei bijvoegen, wat een fotogeniek gebied! Death Vlei was vroeger ook Sossusvlei, echter de Sossusvlei verplaats zich in de loop der jaren. Eenmaal Death vlei zal er ook geen begroeing meer plaatsvinden.

In de loop van de middag hadden we een korte verplaatsing voor de boeg: ca. 100 km (t.o.v. 500 en meer is dat kort;)). Eenmaal in Solitaire -dat bestaat uit een benzinepomp, een bakkerij, een internationaal vliegveld, een café en de Lodge/Campping - klonk er gejuich in de truck: een zwembad! Hier mochten als we eerst de volgende verrassing die Desiree voor ons in petto had hadden meegemaakt. De verrassing is met een beetje fantasie bizar te noemen. In een gebied waar geen mens woont verkopen ze naar mijn mening de beste appeltaart die ik ooit gegeten heb. Deze appeltaart werd ons aangeboden door Allan, onze Zimbabwaanse kok die met ons meereist. 's Middags dus eindelijk eens tijdens deze "werkvakantie;)" een beetje kunnen ontspannen. Het zwembad was zeer koud: 3 cm zeg maar:P.

Het beetje ontspanning was nodig ook, gisterochtend was het namelijk wederom vroeg opstaan. Met een goede reden, we zouden naar het 300km verderop gelegen Swakopmund gaan en daar (inmiddels hier) is genoeg te doen. Echt goed geslapen had ik niet, iemand in een van de omliggende tenten deed aan illegale houtkap en na enkele haze slaapjes stak een flinke wind op. 300km in de truck is geen straf zeker niet met de route die wij gister voorgeschoteld kregen. De zonsopkomst achter de bergen en de het rondspringende wild als gemsbokken en springbokken vergoeden veel. In de volgende uren trokken 4 à 5 verschillende landschappen voorbij. Beginnende met een landschap vol dun gras en struisvogels, daartussen de Kuisebpas waar we tussen de bergen reden om vervolgens zonder dat je het merkt te veranderen in een oneindig woestijnlandschap. Aangekomen in Swakopmund hebben we direct onze excursies geboekt. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijzelf alvast op mijn verjaardagscadeau te tracteren. Nu ik er weer over mag beginnen zit ik weer met :D:D:D:D:D:D: ik heb geskydived. Een tandemsprong 10070 voet(ja die 70 deden 't 'm) boven de Namibische woestijn. In de truck hoorde ik mijn reisgenootjes Ellen en Sheila zeggen dat ze dat gingen doen en een parachutesprong of sky dive stond eigenlijk ook wel op mijn verlanglijstje om ooit te doen. Echt onbetaalbaar! Ja, wél betaalbaar, maar de herinnering... ik heb er een DVD laten maken en na afloop van de sprong hebben we in de bar van de Sky Dive organisatie nog even zitten kijken: Écht! Je maakt de sprong opnieuw mee.

Deze ochtend even wat rust genomen, vanmiddag quadbiken. En dan morgen gaan we verder Namibië in.

Nee, Namibië stelt mij niet teleur!!:D

Tschüssie!! Maarten